कथा: अन्तिम गन्तव्य

घरमा पुगेकाे मात्र थिएँ। फाेन आयाे अफिसबाट।

“हेलाे म्याडम! बिनी आमाकाे केस अलि जटिल नै भयाे। डाक्टर हजुरसँग कुरा गर्ने रे।”
त्यसपछि हाम्राे हाेम कियरकि बहिनी अन्जुले फाेन डाक्टरलाई दिइन्।
डाक्टरले भने; म्याडम! बिरामीकाे फाेक्साेमा पनि समस्या देखियाे। हृदयघात भएकाे शंका छ। छिटाे भन्दा छिटाे मुटुकाे ब्लकेज खाेल्नु पर्ने देखियाे। हाम्राेमा त्याे सुविधा छैन कि ग्राण्डी कि नर्भिक रिफर गर्छाै हामी। अँ ss सुन्नुत उहाँलाई अहिले नर्भिककाे डाक्टरले हेरेकाे भएर नर्भिक नै लाँदा राम्राे हाेला।

एकछिन है डाक्टर म भिजिटरकाे राय लिन्छु। भन्दै मैले फाेन राखे र हतार हतार उहाँकाे छाेरालाई भाइवरमा फाेन गरे। फाेन उठेन। सायद अष्ट्रेलियामा यतिखेर रातकाे २ बजेकाे हुदाे हाे। हातमा चिसाे पानी लिएर उभिरहनु भएकि आमाले मेराे मनाेदशा पढेर भन्नुभयाे;
“म्यासेज छाेडिदेऊ। पछि फाेन आउँछ।” मैले त्यसै गरे म्यासेज छाेडिदिए।

आमाले हातमा पानी राखिदिदै भन्नुभयाे,
“नानी भाे छाेडिदेऊ अफिस ? बेकारमा कति अर्काकाे टेन्सन लिनु?”
आमाकाे कुरा सुनेर ल्यापटप चलाउदै गरेकाे भाइले भन्याे;
“त्यसाे भए किन पढाउनुभाकाे त याे विषय खर्च गरिगरि। टेन्सन त हुन्छ नी मानिसकाे संवेदनासँग जाेडिएकाे विषयमा। तर अफिसकाे कामले घरमा भने टेन्सन लिनु हुदैन ।”

आमा चुपचाप भान्सातर्फ लाग्नुभयाे। मेराे माेबाइलमा फाेन आयाे अष्ट्रेलियाबाट बेनी आमाकाे छाेराकाे फाेन। उसले मेराे म्यासेज पढ्याे हाेला सायद। मैले आमाकाे बारेमा सबै कुरा भनिदिए। अहिले आमा मेट्राे हस्पिटलमा हुनुहुन्छ। उहाँलाई हृदयघात भएकाे छ र आइसियुमा राखेर उपचार गर्नु पर्छ र मुटुकाे ब्लकेज खाेल्नुपर्छ भनेकाछन् डाक्टरले। उहाँलाई नर्भिककाे डाक्टरले हेरेकाे हुदाँ नर्भिकनै रिभर गरिएकाे छ।”

मेराे कुरा सुनेर उनलेे भने ;

“नर्भिक लगेर आइसियुमा नराख्ने। म अफाेर्ड गर्न सग्दिन म्याडम ! गंगालाल राखेर त्यत्राे महिना उपचार गरे। मैले माइन मेकप गरिसके । जे हुन्छ हुन्छ? बरू टिचिङसम्म लगिदिदाँ हुन्छ। खबर गरिदिनु हाेेला आमा बितेेेपछि म आउँछु।”

फाेनवार्ता ढाेकाबाट सुनिरहनु भएकि मेरी आमाकाे चाहिँ आँखाबाट आँसु झरिरहेका थिएँ। मैले यी बिरामी आमा र बाकाे बारेमा आमासँग कुरा गरेकाे थिएँ। त्यहि भएर हाेला आमालाई पनि यति दु: खी बनाएकाे याे घटनाले।
बेनी आमाकाे छाेराकाे फाेन कल सकिना साथ मैले तुरुन्तै उहाँकाे साथमा गएकि नर्स बहिनीलाई फाेन गरे, फाेन उठेन। त्यस लगतै एम्बुलेन्स चालक दाइलाई फाेन गरे। उनकाे फाेन उठ्याे। उनले फाेनमा भने;
” म्याडम! बिरामीलाई नर्भिकमा छाेडर म फर्किदै छु बाटाेमा।”
रातकाे १० बजेकाे थियाे । काठमाडौं प्राय: सुनसान भैसकेको थियाे। मैले अनुराेध गरे;

दाइ! बिरामीलाई टिचिङ हस्पिटल महाराजगन्ज लानुपर्ने भयाे।
” दाइ! त्यति हेल्प गर्नु न।”
मलाई अर्काे बिरामी लिएर जानुपर्ने भयाे। अन्तै काेशिस गर्नुस् म्याडम।”

उनले आफ्नाे समस्या देखाए। मैले नर्स बहिनीलाई फाेन गरे। याे पटक उनकाे फाेन उठ्याे। उनले हतारमै भनिन् ;

म्याडम! बेनी आमालाई भर्ना गरेर इकाे गर्दैछाै। त्यसपछि डाक्टरकाे सल्लाह अनुसार आइसियुमा राख्ने कुरा छ। नर्सकाे फाेन काटेर मैले तुरून्त नर्भिकमा मेेराे साथीलाई फाेन गरे । बडाे हिम्मत जुटाएर बाेले डिस्चार्ज गरेर टिचिङ हस्पिट रिफर गरिदेऊ। लागेकाे चार्ज फाेन पे गरिदिन्छु। उनी बिरामीकाे अवस्था बारे बताउदै थिइन्। म भने उनकाे छाेराले भनेकाे सम्झदै थिएँ। म मंंहङ्गाे हस्पिटलमा आमाकाे उपचार गराउन सक्दिनँ।
मेरी साथीले अक्सिजन लाएर नर्भिककै एम्बुलेन्समा बेनी आमालाई टिचिङ पठाइदिइन् रातकाे एघार बजे। मैले बेनी आमाकाे आफन्त पर्नेलाई फाेन गरेर बेनी आमाकाे गम्भीर अवस्थाकाे बारेमा बताएर टिचिङ हस्पिटलमा आइदिन अनुराेध पनि गरे। रातकाे समय काे आउँछ? काेहि आएन । बेनी बुबाले बेला बेलामा फाेन गरेर आमाकाे अवस्था बुझ्थे। बिचरा आफै डाइलाेसिस गराईरहेका बिरामी थिए।

त्याे रात म निदाउनै सकिन। मलाई किन यति धेरै उनिहरूकाे माया लाग्याे। मेराे पेशा नै यहि हाे। धेरै बिरामीहरू आउँछन् जान्छन्। मैले स्वभाभिक लिनुपर्छ, तर म आफै विचलित भए त्याे घटनाले।

तीन बर्ष अगाडि शरीरकाे पाट- पाट राेगले हानेकाे जिर्ण शरीर भएकि श्रीमतीलाई लिएर बेनि बा हाम्राे केयर होममा बस्न र उपचार गराउन आइपुगेका थिए। उनिहरूलाई हाम्राेमा छिमेकिले ल्याएर छाेडेका थिए त्यतिबेला। सत्तरी काटिसकेकी बेनी आमा मस्तिष्क, पक्षघात, मुटुकाे राेग, स्तन क्यानसरकाे शल्यक्रियापछि जीवनकाे अस्त अस्त माेडमा हामी समक्ष आइपुगेकी थिइन्। हाम्राेमा पाएकाे माया, केयर , उपचारले उनी राम्राे पनि हुँदै गइन् । पटक्कै निद्रा लागेन। माेबाईलमा फेरि फाेन आयाे,

” म्याडम ! माेबाईलबाट पे गर्न मिल्दैन रे। क्यास नै चाहिन्छ भन्याे टिचिङ हस्पिटलले ।”
मैले अघि बेनी आमाकाे भर्ना गर्दा टिचिङमा फाेन पे गरेकाे सम्झिएँ। तुरुन्तै डाक्टर अनिललाई क्यास लिएर टिचिङ हस्पिटल जानु भनेर फाेन गरे। हाम्राे तर्फबाट गर्न सक्ने सेवा र सहयाेग बेनी आमाकाे लागि गऱ्यौँ हामीले।

एकदिन खुसी हुँदै माेबाईलमा बाेल्दै बेनी बा मेराे अफिस काेठामा छिर्नु भयाे र मलाई फाेन दिदै भन्नुभयाे,
“नानी! मेराे छाेराकाे फाेन अष्ट्रेलियाबाट, हजुरसँग कुरा गर्ने रे।” आज जति खुसी मैले बेनी बालाई कहिल्यैँ देखेकाे थिइन। मैले फाेनमा कुरा गरे। बिरामीकाे
बारेमा सबै कुरा बताइदिए। केहिदिनमा उनले काठमाडौं आउँछु भनेर फाेन राखे।
मेराे मनमा अहिले धेरै कुराहरू प्रश्न बनेर आए, मैले साेधे,
” बा! हजुरले छाेराकाे बारेमा केहि भन्नुभएननी आजसम्म। यस्ताे अवस्थामा छाेरा साथमा भैदिए सजिलाे हुन्थ्यो नी।”
मेराे कुरा सुनेर सधै दु:ख लुकाएर हाँस्ने बेनी बाकाे आँखाबाट श्रावणकाे झरी झै आँसुहरू बर्षिए। बेकारमा साेधेछु जस्तो पनि लाग्याे तर जान्न जरूरी थियाे। छिमेकिले ल्याएर छाेडेका थिए काेहि सन्तान छैन भनेर। घरकाे भाडा उठाएर बुढीकाे ओैषधी उपचार गर्थे। हामीले सक्ने डिस्काउन्ट गरिदिएका थियाै उनकाे लागि। उनी पनि पछि मृगौलाकाे समस्याले थलिए। हप्तामा दुइचाेटी डाइलाेसिस गराउन पर्ने भयाे। बेनी बाकाे डाइलाेसिस गराउनु पर्ने भएपछि आमाकाे अनुहारकाे उज्यालाे झ्याप्प निभेकाे थियाे। काठमाडौं भेडासिङका स्थानीय नेवार समुदायका व्यक्ति थिए बेनी बा! उनकाे भेडासिङमा रहेकाे तीन तलाकाे पुर्खाैली घरबाट आएकाे भाडाबाट आजसम्मकाे खर्चको ब्यवस्थापन गरेका रहेछन्।

उनले आँसु झार्दै यसरी सुनाए मलाई आफ्नाे राम कहानी।
” नानी! हामी काठमाडौंका स्थानीय नेवार। मेरा बाका हामी दुई भाइ छाेरा। म जेठाे म मुनीकाे भाइ। अंशबण्डा भएपछि मलाई भेडासिङकाे घर र भाइलाई इन्द्रचाेककाे घर पर्याे। हाम्राे भाँडा पसल थियाे घरमा ।
उनी चाैंध बर्ष र म साेह्र बर्षका थियाै विवाह हुँदा । दस बर्षसम्म हाम्राे सन्तान भएन । अनेक गरियाे सन्तान प्राप्तिको लागि दान दक्षिणा, तिर्थ व्रत, भाकल सब गऱ्यौँ । छाेरा जन्मियाे। खुसीकाे सिमा रहेन। हुर्कायाै, पढायाै। पछि पढ्न अष्ट्रेलिया जान्छु भन्याे। मन अमिलाे पारेर बिदा गऱ्यौँ। त्यसपछि ऊ सम्पर्क बिहिन भयाे। तनाव थपियाे हामीमाथि। बुढी त्यहीँ पिरले एकदिन ढली बेहाेस भएर। छिमेकीकाे सहयाेगले उपचारकाे लागि ग्राण्डी हस्पिटल लगियाे। बाेली गुमाएर अरूकाे सहारामा बाँच्ने भएर बुढी ग्राण्डीबाट निस्की। त्यहाँकाे शुल्क तिर्न मैले नसकेर छिमेकीले विभिन्न माध्यमबाट सहयाेग जुटाएर शुल्क तिर्न मद्दत गरे। भराेसा नभएकाे सन्तानलाई मैले कसरी छ भनाै त नानी!”

केही दिनपछि अष्ट्रेलियाबाट आमा बालाई भेट्न छाेरा आयाे। उसले उतै विदेशी नागरिकसँग बिबाह गरेकाे रहेछ। छाेरा छाेरी घर परिवार सबै उसकाे उतै। एक हप्ताकाे बसाईमा उसले घर बेच्ने ग्राहक लगाएर उ पुन अष्ट्रेलिया फर्कियाे।

त्यसपछि बेनी बालाई भेट्न थुप्रै जग्गा दलालीहरू आउन थाले। भेटेर ,फाेनबाट घरकाे माेलमाेलाई हुन थाल्याे। अर्काकाे कराेडाैं पर्ने घरकाे मूल्य न्यून गर्थे दलालीहरू। घर बेच्ने कुराले बुढाबुढी मलिन थिए सायद् घरसँग जाेडीएकाे मानविय संवेदनाले हुनुपर्छ । यहि पीडाले हाेला सायद बुढी ढलिन् कहिले नउठ्ने गरि। टिचिङकाे शवगृहमा सुतेर बेनी आमाले विदेशी छाेरालाई कुरिन एक हप्ता।जिन्दगीकाे सुरू र अन्त नै छुट्टाउन नसकिने गरि कसरी हिडेका बाटाेहरू बद्लिदाे रहेछ। मैले साेचिरहे।

विदेशी भूमीमा भाेग्नु परेका अनेकाै दु:खका किस्साहरू सम्झँदै घर बेचेर बेनी बुबाकाे छाेरा अष्ट्रेलिया उडे। बेनी बा स्वर्गवासी श्रीमतीकाे फाेटाे, एकजाेर कपडा र मृगाैलाकाे राेग बाेकेर वृद्ध आश्रमतिर लागे।