— “ए निर्मल ! तँलाई के भनेको हुँ मैले भुलिस की क्याहो ?” बासुले सोध्यो।
— “हजुरले भनेको मैले किन भुल्थेँ।” निर्मल खिसिक्क हाँस्यो।
— “खैत केटाहरू ?” सटिकमा इसारा गर्यो।
— “हजुर केटाहरू त लिएर आएको थिए बाटैमा आउँदा आउँदै ठुलो साहेबले लग्यो।अब एउटा अलि सानो केटा छ।” निर्मलले भित्रतिर हेर्दै भन्यो।
— “सानु भएपनि हुन्छ तर अचेल बाल मजदुर राख्न सक्ताई छ।
कसैले सोध्यो भने फसाद पर्छ। मलाई अहिले मानव अधिकार आयोगमा राखेका छन्।” बासुले भन्यो।
— “हजुरको प्रशासन सबै सँग चिनजान छ क्यारे ! वर्ष दिन सम्म कजाएर पैसो नदिएर भगाउँदा पनि हजुरलाई समातेनन् कसैले।” निर्मलले बासुको प्रसंसा गर्दै भन्यो।
— “तँलाई के थाहा त्यो केसमा त मलाई खासै फाइदा भएन पुलिसले खायो पैसा, आधा – आधा गरम भन्दा पनि मानिन। मुर्दारले ” बासुले पान चपाएको थुक पिचिक्कै भित्तोमा थुक्दै भन्यो।
— “यसलाई के गरौँ हजुरले राख्नुहुन्छ ? तलब दिनुपर्छ यसलाई यो मेरो चिनजानको केटा हो।” निर्मलले सोध्यो।
— “यसलाई सम्झाइदिनु कसैले सोध्योभने अट्ठार वर्ष भन्छ। नत्र दुःख हुन्छ। गोर्खाली बहादुर हो उमेर पुगेको छ भन्न लगाए।” बासुले सम्झायो।
— “हस् म सम्झाई दिन्छु।” निर्मलले आश्वासन दियो।
दाङ घोराही १८
