आकाश १० वर्षको बालक थियो। ऊ धेरै जिज्ञासु र कल्पनाशील थियो। ऊ बगैँचामा बसेर रंगीचंगी चरा र फूलहरू हेर्न मन पराउँथ्यो। तर पछिल्ला दिनमा, ऊ आफ्नै चित्र कोर्नमा अलमलिन्थ्यो।
एकदिन आकाशले एउटा चित्र बनायो- एक अद्भुत पन्छी, जसको पखेटा इन्द्रेणीका रंगले भरिएका थिए । त्यो पन्छी उसको कल्पनाको साथी थियो।
“यदि यस्तो पन्छी साँच्चै भेटिन्थ्यो भने, कस्तो रमाइलो हुन्थ्यो!” आकाशले बुबालाई भने।
बुबाले मुस्कुराउँदै जवाफ दिए, “यदि तिमी प्रकृतिसँग नजिक जान्छौ भने, त्यसले तिमीलाई त्योभन्दा सुन्दर चीज देखाउँछ।”
त्यसपछि, आकाशले सोचे, “के म त्यो पन्छीलाई खोज्न सक्दिनँ?”
आकाश बिहान उठेर बगैँचातिर गयो। ऊ त्यहाँको फूलहरू, रुखहरू, र चरीहरूलाई नजिकबाट हेर्न थाल्यो। केही दिनमै उसले थाहा पायो कि प्रकृतिका असली रंगहरू उसको कल्पनाभन्दा धेरै सुन्दर छन्।
“मैले रंगीन पन्छी पाएको छु, आमा!” एकदिन आकाशले खुसीले चिच्याउँदै भन्यो।
“कहाँ छ त?” आमाले सोधिन्।
आकाशले मुस्कुराउँदै भन्यो, “यो संसारमा हरेक जीव र प्रकृति नै त्यो पन्छी हुन्। मलाई अब चित्र होइन, तिनीहरूसँग समय बिताउन मन पर्छ।”
त्यस दिनदेखि आकाशले आफ्नो सृजनशीलता र प्रकृतिसँगको प्रेमलाई सन्तुलनमा राख्यो।
– लक्ष्मी रिजाल
रुपनगर, सप्तरी ।
