लघुकथा: दृष्टिविकास | हाम्रो कथाघर

डा. टीकाराम पोखरेल

धनेको घरनजिकै धावनमार्ग थियो। घरको भत्किएको छानो नै छोइन्छ कि झैँ गरी धावनमार्गमा जहाजहरू अवतरण गर्थे।

घरभन्दा दुई कान्ला तल अलकत्रे राजमार्ग थियो। ठूलाठूला गाडीहरू राजमार्गमा चर्को हर्न बजाउँदै दौडन्थे।

घरको अलि पर थुम्कोमा पालिकाको सुन्दर भवन थियो। त्यहाँ दिनहुँ जम्मा हुने सेवाग्राहीको चहलपहल धनेको घरबाट प्रस्टै देखिन्थ्यो।

घरभन्दा नजिकै आधुनिक विद्यालय थियो, त्यहाँ पढ्न दिनहुँ हजारौँ केटाकेटीहरू जम्मा हुन्थे।

घरभन्दा केही किलोमिटरको दूरीमा झिलीमिली बजार थियो, जहाँ नुनदेखि सुनसम्म सबै कुरा पाइन्थ्यो।

गाउँको विकासका लागि चाहिने सबै पूर्वाधार धनेका वरिपरि उपस्थित थिए— घरनजिक धावनमार्ग, घरमुनि सडक, थुम्कोमा पालिका भवन, नजिकै विद्यालय र केही किलोमिटरको दूरीमा सबै कुरा पाइने झिलिमिली बजार।

वाह ! क्या विकास !

तर…

धने कहिल्यै जहाज चढेको थिएन। पोहोर साल गाडी चढेर तराई झर्न लाग्दा भाडा तिर्ने पैसा नभएर खलासीले बाटैमा ओरालिदिएको उसले बिर्सेको थिएन। धनेले विद्यालयमा पढ्नै पाएन, पारिवारिक बोझले थिचिएर सानैदेखि ऊ नाम्लो बोकेर साहुको भारी बोक्न खटियो। भोको पेटमा आङ फाटेको सर्ट लगाएर धने साहुको भारी बोक्न बजार पुग्दा उसलाई बजारमा सजाइएका सामान सबै उठाएर आफ्नो घर पुऱ्याउने रहर जाग्थ्यो, तर रित्तो गोजीले धनेको रहर कुण्ठित गरिदिन्थ्यो।

विकासविद्का प्रतिवेदनका लागि आवश्यक पर्ने विकासका सूचकहरू धनेको गाउँमा पूर्ण थिए।

तर धनेका लागि गाउँको विकास ‘आकाशको फल आँखा तरि मर’ भन्ने उखानजस्तै थियो।

धने आफ्नो नामजस्तै मनको धनी थियो। तर के गर्ने, उसको धनी मनले उसको छाना टालिँदैनथ्यो, आङ ढाकिँदैनथ्यो र पेट भरिँदैनथ्यो।

कपन, काठमाडौँ