लघुकथा: चलाखी

“चोर आयो ! चोर आयो !”
दशैंको बेलामा गाउँंमा कोही करायो । गाउँले सबै जऱ्याकजुरुक उठे । रात राम्रो संग छिप्पिएको थिएन । कोही भाला, कोही खुकुरी लिएर निस्किए । सबैको हिम्मतले चोरहरु लखेट्न सफल भए ।

सुमनले डराएर भन्यो, “ओहो, चोरहरु त ग्याङ नै भएर आएका रहेछन् । गाउँले एकजुट नभएको भए त आज सखापै पार्थे ।”

आशिष् ले आशंका थप्यो,
“फेरि पनि आउन सक्छन् । हामी मध्ये कसैको ज्यान पनि जान सक्छ । अबदेखि हामी चनाखो हुनुपर्छ ।”

सुमनले सुझाव राख्यो,
“रातमा पालो लगाएर हामी गस्ती गरौँ । नत्र त बर्बाद हुन सक्छ ।”

तत्काल उनीहरूले गस्तीका लागि टोली तयार गरे । बाह्र बजेसम्म सुमनको टोली त्यसपछि चार बजेसम्म आशिषको टोली गरी समूह विभाजन भयो । अनिँदो भएकोले सुमनको टोली सुत्न भनेर सबै घर गए । आशिष् को टोली गस्ती गर्दै थिए, अचानक केही पड्कियो ।

“यति ठूलो आवाज के को हो ? कसले के पड्कायो हँ ? “आशिषले सावधान गराउँदै सबैलाई आवाज आएतिर दौडिन आदेश दिए ।

त्यहाँ पुग्दा एउटा मानिस चोर ! चोर भन्दै दौडियो । उनीहरू त्यसको पछि पछि दौडिए । निकै टाढा पुगेपछि ऊ अलप भयो । चारैतिर खोजे । कोही फेला परेन । चकमन्न अन्धकार मात्र थियो ।
स्याँ, स्याँ ! गर्दै केटाहरू तर्क वितर्क गर्दै थिए ।
आशिषले गम्भीर भएर भन्यो,
“कतै त्यो मानिसले हाम्रो ध्यान भड्काएको त होइन ? गाउँतिरै फर्कौँ ।”

गैंडाकोट ४ , नवलपुर