कवि हिरण्य भट्टराईप्रति कविता – विष्णु न्यौपाने

साथी सङ्गति संस्कार ज्ञान बुद्धि विवेकले
बन्छ मानिसको लक्ष्य हुन्छ सिद्धि सुकर्मले
कर्मको फल हो प्राप्ति मान सम्मान आदर
कर्म सेवामुखी बन्दा बन्छ जीवन सुन्दर।

यस्तै जीवन बाँचेका कवि हिरण्य खातिर
शब्द सम्मान अर्पन्छु बनोस् सेवा सुगन्धित
अरुको स्वास्थ्य शिक्षाको जसले ख्याल राख्तछ
उनै दीर्घायु भै बाँच्छन् सुख आनन्द बढ्दछ।

पाँच नम्बर दुम्मा जो भोजपुर पहाडमा
पर्छ दुर्गमको गाउँ जन्मे शान्त प्रभातमा
उनान्सय सालमा राँणा थिए शासक राज्यमा
तथापि ज्ञानको ज्योति थियो दिङ्ला समाजमा।

औपचारिक शिक्षामा प्रवेशिका परीक्षण
हुँदा उत्तीर्ण भै गर्थे गाउँकै प्रावि शिक्षण
सिंहदेवी महादेवी प्राविका प्र.अ. हुन् उनी
स्वास्थ्यकर्मी बने फेरि गए भन्सारमा पनि।

प्रकृति काखमा खेल्दा बढ्यो ज्ञान अनेकन
बुद्धिमा शुद्धि ल्याएर गरे काम दिई मन
स्थास्थ्यका क्षेत्रको ज्ञान जडिबुटी वनौषधि
बनाई ज्यान रोगीको बँचाए व्याधिमा अति।

विधिशास्त्र सधैँ लेखे अनुसन्धान पद्धति
चिनाए बिरुवा झार जडिबुटी चिनेजति
अनुसन्धानको पाटो गहकिलो फराकिलो
छ उस्तै फेरि भाषाको साहित्य उच्च काँटको।

खाँदा जागिर नेपाली माटो पाटो घुमी चिनी
छिराए लेखनीभित्र कला साहित्यको ध्वनि
अनुभूतिहरू पोखी गरियो काव्यसाधना
छापिए जिन्दगी बोक्ने तीन पुस्तक अन्त्यमा।

विद्या ज्ञान लिई सेवा निवृत्त भैसकेपछि
लेखनी चल्न थालेथ्यो सिङ्गो साहित्यमा पसी
छवि बनाउँदै जाँदा भए यी बलिया कवि
समर्पित भई लाग्दा किन हुन्न समुन्नति?

अनुसन्धानमा जस्तै शिक्षा, स्वास्थ्य हुँदै अघि
बढेका भट्टराईको देखियो काव्यमा छवि
पुगेन यत्ति मात्रैले सेवा समाजको गरी
दानवीर हुने यात्रा बढाए यिनले अघि।

पुस्तकालयमा चन्दा दान पुस्तकका गरे
जहाँ दान दिए विद्या सहयोग त्यहीँ गरे
त्रिफलामा दिए केही दिए अन्त यसैगरी
थियो जे मनमा आफ्नो दिए देन सकेजति।

सेवा समाजको गर्दा ज्ञान मान बढोस् अझै
परोपकारमा डुब्दा आत्मशान्ति मिलोस् सधैँ
सारा सत्तानको माया पाउन् स्नेह बरोबर
गुणीका गुणको श्रद्धा गरुन् ख्याल तिरन्तर।
✤✤✤
जन्मस्थानः चुङमाङ, धनकुटा
हालको बसोबासः दमक- ६, झापा