कथा: एक रात मलाई देऊ

आज धेरै वर्षपछि रुबीलाई अकस्मात् देख्दा म हेरेको हेऱ्यै भएँ । मैले सपनामा पनि चिताएको थिएन कि रुबी मेरो सामु देखा पर्छिन् भनेर ।
मैले नियालेर हेरे, हो उनी रुबी नै थिइन् । धेरै वर्ष नदेखे पनि रुबीलाई चिन्न मलाई गाह्रो भएन ।
जिन्स पाइन्ट, लेदर ज्याकेट र गगल्सलाई डिपार्टमेन्ट स्टोरमा सपिङ गरिरहेकी रुबिलाई मैले टाढैबाट चिनेँ।

सोच्दै नसोचेको कुरा घटे जस्तो उनलाई अनायस भेट्नु मेरा लागि सुखद आश्चर्य थियो । म छिटो-छिटो उनको नजिक हतारिएर पुगें । एक मनले त रुबीलाई नभेटूँझैँ लाग्यो तर उनको सामीप्य प्राप्त गर्न मन लालायित भयो ।

सायद रुबीले मलाई देखिनन् क्या रे ! उनी फटाफट अघि बढिन् ।

‘रुबी SSS,” मैले सुस्तरी बोलाएँ ।

मैले मानिसहरूको भिडलाई चिर्दै उनलाई पछ्याइरहें । डिपार्टमेन्ट स्टोरको गेटतिर पुगेपछि मैले अलि ठूलो स्वरले बोलाए, ‘ए रुबी SSS ।”

बल्ल उनले फर्केर हेरिन् । सायद मलाई चिनिनन् क्यारे । अपरिचितले झैँ उनले मलाई नियालेर हेरिन् । सायद चिनिनन् क्यारे । ‘एक्सक्युज मी, मैले तपाईंलाई चिनिनँ नि,’ उनले अंग्रेजी भाषामा बोलिन् ।

‘तिमीले मलाई चिनिनौ, म सुशान्त ।”

‘ओहो ! कस्तो सुखद आश्चर्य ।’ रुबीको अनुहारभरि प्रसन्नता छरियो ।

‘ओहो । सुशान्त !’ उनले मलाई ग्वाम्लाङ्ङ्ग अँगालो हालिन् ।

“के गरेकी यार ।” म सकसकाएँ ।

“यो अमेरिका हो । यहाँ यसरी नै अभिवादन गरिन्छ आफ्ना मित्रलाई,” उनी म लजाएको देखी हाँसिन् ।

‘कस्तो चिन्नै नसकिने भएछौ । निकै मोटाएछौ,’ उनले मलाई तलदेखि माथिसम्म दृष्टि फ्याँक्दै भनिन् ।

‘आज विकेन्ड, म फ्री छु। हिँड म सित ।

उनले कारको ढोका खोली बस्ने आग्रह गरिन् । म उनीसितै अगाडि सिटमा बसें । त्यसपछि गाडी न्युयोर्कको चिप्लो फराकिलो सडकमा तीव्र गतिमा हुइँकियो । उनको ध्यान गाडी हाँक्नमा केन्द्रित भइरह्यो । मचाहिँ ऐनाबाट न्युयोर्कको गगनचुम्बी घरहरू पछाडि दौडिरहेको हेरिरहें ।

करिब आधा घण्टाको ड्राइभपछि गाडी दुईतले घरअगाडि रोकियो ।

‘यो मेरो घर हो,’ कारबाट ओर्लिंदै भनिन् ।

घरको ढोका उघारेर रुबीले मलाई आफ्नो घरमा स्वागत गरिन् ।

‘वेलकम टू माई होम,’ उनले गाडीको ढोका खोल्दै सुशान्तलाई आफ्नो घरभित्र लगिन् ।

बैठककोठामा बसाएर उनी फ्रेस हुन रेस्टरुमतिर लागिन् ।

मैले सरसर्ती बैठककोठालाई निरीक्षण गरेँ । सजिसजाउ बैठककोठाका भित्तामा नेपालका मन्दिरहरूका चित्र झुन्ड्याइएका थिए । बीचको भित्तामा कोठाको आँखीझ्याल थियो भने कुनातिर टाँसिएको एउटा तेलचित्रमा गई मेरा आँखा ठोक्किए ।

त्यो चित्र मैले उनलाई नेपालमा उनको जन्मदिनमा उपहार दिएको थिएँ ।

तेलचित्रअगाडि गई म उभिएँ । तेलचित्रको मुन्तिर केही शब्दहरू लेखी पेस्ट गरिएको थियो, ‘सुशान्त म सदा तिमीसित छु ।’
म पढेर हर्षविभोर भएँ ।

मैले सोचेको थिएँ, रुबीले मलाई बिर्सिसकिन् । उनी अमेरिका आएपछि यहाँको भौतिक संसारमा हराइसकिन् । तर मेरो सोचाइ गलत रहेछ ।

वर्तमानबाट उडेर मेरो मन विगतमा कावा खान थाल्यो ।
म र रुबी सहपाठी थियौं । हामीमा प्रगाढ मित्रता थियो । केटी भए पनि रुबी केटा जस्तै निर्भीक र निडर थिइन् । केटा साथीहरूसित निर्धक्क बोल्थिन् र हाँसखेल गर्थिन् । अरू केटीहरू जस्तो सङ्कुचित विचारधारा उनमा थिएन । जे कुरा पनि निसङ्कोच खुल्लमखुला गर्थिन् । सबले उनलाई ‘विन्दास’ भनेर संज्ञा दिएका थिए । उनले यही व्यवहार र स्वभावले मलाई उनको निकट पुऱ्याएको थियो । स्वच्छन्द भए पनि निष्कपट र निश्चल र साह्रै इन्टेलिजेन्ट थिइन् ।

पढ्नमा तेज हुनाले क्लासमा सबैलाई उछिन्थिन् । उनीलाई उछिन्न सबले मिहिनेत गर्थे तर उनी सधैं प्रथम हुन्थिन् र मचाहिँ द्वितीय । हामी दुईमा एक-अर्कालाई उछिन्ने सधैं होडबाजी चल्थ्यो । एक दिन मैले भनें, ‘यार, जति नै प्रयास गरे पनि मैले तिमीलाई उछिन्न सकिनँ ।”

‘ट्राई एन्ड ट्राई अगेन, रुबी मुसुक्क हाँसेर भन्थिन् । आइएस्सीसम्म हामीले सँगै एउटै क्याम्पसमा अध्ययन गऱ्यौँ । आइएस्सीमा उनले डिस्टिङसन ल्याइन् भने म प्रथम श्रेणीमा उत्तीर्ण भएँ । त्यसपछि हाम्रो बाटो छुट्टियो । स्कलरसिप पाई मेडिकल पढ्न उनी अमेरिकातिर लागिन् । मचाहिँ काठमाडौंमै पढ्न बाध्य भएँ ।

हामी दुईबीचको मित्रता यति प्रगाढ थियो कि एक दिन भेटेनौं भने मलाई छटपटी हुन्थ्यो । क्याम्पसमा हामी साथै बस्थ्यौं र परीक्षाको समय कम्बाइन्ड स्टडी गथ्यौँ । एक-अर्काका समस्या आपसमा बाढ्थ्यौँ । सबैले हामीलाई ‘रोमियो एन्ड जुलियट’ भनेर जिस्क्याउँथे तर हामीमा प्रगाढ मित्रता भए पनि हामीभित्र प्रेम मौलाएको थिएन । हाम्रो मित्रता, मित्रतामा मात्र सीमित थियो ।

जब उनी स्कलरसिप पाएर अमेरिका जाने निश्चित भयो, तब म साह्रै विचलित भएँ । उनीसितको विछोडको कल्पना मात्रले मेरा रौं-रौं काँप्न थाले । उनीबिनाको जीवन मलाई अधुरो लाग्न थाल्यो । तब मैले अनुभव गरेँ, म उनलाई हृदयले चाहेको रहेछु । मैले यो पनि महसुस गरें कि उनी मेरो जीवनको एक अभिन्न अङ्ग बनिसकेकी रहिछिन् ।

मेरो मन उनीसितको विछोडको कल्पनाले मात्र हाहाकार भयो । उनी उज्यालो भविष्यतिर अग्रसर हुनु मेरा लागि खुसीको कुरा भए पनि उनीबिनाको संसार अँध्यारो हुने सम्झी म छटपटाउन थालें ।

उनले केही साथीलाई घरमा बिदाइको पार्टी दिएकी थिइन् । सबैले उनलाई बधाई दिए तर मैले बिदाइको त्यस पार्टीमा अश्रुमिश्रित नयनले भनें, “रुबी, आई विल मिस यू।” रुबीले पनि हाँस्दै भनेकी थिइन्, ‘आई विल अल्सो मिस यू ।

मेरो अश्रुमिश्रित नयनतिर हेर्दै भावुक बनेर उनले भनिन्, सुशान्त हामीबीच भौगोलिक दूरी भए तापनि म सधैँ तिम्रो नजिक हुनेछु । सम्झ, मेरो शरीर तिमीबाट टाढा भए पनि मनचाहिँ तिमीसितै छ ।

उनले यसो भनेपछि मेरो मन बुझिरहेको थिएन । उनीसित छुट्टिनु अघिल्लो रात म निदाउनै सकिनँ । रुबीको विछोडको पीडामा म चुर्लुम्म डुबिरहें । मनमा घरी-घरी अनेक शङ्काहरूले आई मलाई डस्न थाले, कतै रुबीको साथ सदाका लागि छुट्ने त होइन ? टाढा भए पनि मन पनि टाढा हुन्छ, अमेरिका गएपछि अर्कै साथी बनाउने त छैनन् ?

एयरपोर्टमा उनीलाई बिदाइ गर्न जाँदा रातो गुलाफको गुच्छाले बिदा गर्दै मैले पहिलो पटक प्रेमको उद्गार पोखें, ‘आई लभ यू । डोन्ट फर्गेट मी ।’ यसो भन्दा मेरो गला अवरुद्ध भयो । मेरा आँखा रसाएर आए ।

उनले मतिर हेर्दै भनिन्, ‘आई विल नेभर फर्गेट यू । म तिम्रो सधैँ साथ रहनेछु ।’

त्यसपछि उनी हवाईजहाज चढेर आकाशमा विलाइन् । उनी गएपछि हेर्दै म धेरै बेर टोलाइरहें । यस्तो लाग्यो मानौँ मेरो हृदय नै चुँडिएर ऊसित गएको हो कि जस्तो भयो मलाई ।

उनी अमेरिका गएपछि मेरो जीवनमा निराशा छायो । मलाई केही गर्ने उत्साह भएन । संसार नै बिरानो लाग्यो मलाई । मेरो मनले उनलाई हरपल, हरक्षण सम्झन थाल्यो । रुबीलाई कहाँ देखूँ, कहाँ भेटू जस्तो भई मेरो मन विचलित हुन थाल्यो ।

पत्रैपिच्छे रुबीले मलाई सम्झाउँथिन्, ‘सुशान्त, हामीबीचको मित्रता प्रगाढ छ, कहिल्यै टुट्ने छैन । हामीले अहिले केही नसोची आफ्नो ध्यान पढाइमा केन्द्रित गर्नुपर्छ । हाम्रो अहिलेको समय, पढ्ने समय हो । पढाइलाई नै हामीले प्राथमिकता दिनुपर्छ । त्यसैले तिमीले पनि सम्पूर्ण ध्यान पढाइमा केन्द्रित गर । आ-आफ्नो पढाइसकेपछि फेरि हामी एक-अर्कानजिक हुने नै छौँ।’ तर मेरो ध्यान पढाइमा पटक्कै जाँदैनथ्यो । केवल उनको पत्रको प्रतीक्षामा नै बित्थ्यो ।

आजभन्दा दश वर्षअगाडिको कुरा हो यो । अहिले जस्तो इमेल र फेसबुकको चलन त्यति थिएन । अहिले जस्तो भए हाम्रो भेटघाट फेसबुक र इमेलमा हुन्थ्यो होला ।

बिस्तारै-बिस्तारै पढाइको व्यस्तताको चापले गर्दा होला, रुबीले पत्रचार कम गर्दै गइन् । हामीबीचको सम्पर्क पातलो हुँदै गयो ।

रुबीको प्राथमिकता पढाइ थियो । उनको सपना उच्च शिक्षा हासिल गर्नु थियो । एमबिबिएसमा युनिभर्सिटीमा टप गरी उनले मास्टर गर्न थालिन् । उनको पढाइ कहिल्यै टुङ्गिएन । आठ-दश वर्षको दौरानमा उनी एकपल्ट मात्र नेपाल आइन् ।

मैले अब रुबीलाई टाढाको हिमाल सम्झेँ । उनी मेरा लागि चाहेर पनि छुन नसकिने चन्द्रसरि भइन् । मेरो सल्किरहेको मनमा उनी कहिले जून बनी उदाउने हुन्, त्यसको सम्भावना पनि कम देख्न थालें ।

समयको गतिसितै मेरो उनीप्रतिको पागलपन कम हुँदै गयो । मैले उनलाई हृदयको एक कुनामा थन्क्याउन बाध्य भएँ । मेरो धैर्यको सीमाले नेटो काट्यो ।

त्यसपछि मैले उनको बाटो हेरिनँ । अभिभावकको करकाप र घरव्यवहार चलाउन बिहे रचाएँ ।

“सरी, मैले तिमीलाई धेरै बेर कुराएँ हगि ? नुहाएको छोटो कपाललाई गर्दनभरि फिजाएर उनी मेरो सामु बसिन् ।

उनी पहिलेभन्दा परिपक्व र सुन्दर देखिइन् । म हेरेको हेऱ्यै भएँ, मुग्ध भएर ।

‘अब भन, के छ तिम्रो हालखबर ? किन तिमीले मसित सम्पर्क गर्नै छोड्यौ ?”

मैले केही बोल्न उचित ठानिनँ । केवल टुलुटुलु उनको मुहारमा हेरिरहें । के भनूँ र के बोलूँ जस्तो भइरह्यो ।

“कफी पिउँछौ ?”
मेरो प्रत्युत्तर नपर्खी उनले दुई कप कफी बनाएर टेबलमा राख्दै भनिन, ‘केही बोल्दैनौ ?

‘के बोल्ने, बोल्ने, विषय नै छैन,’ मैले मुख खोलें ।

‘मेरो बारे केही जान्न चाहँदैनौ ?

“आफैं भन न त,’ मैले दोमनले भनें ।

‘होइन, तिमी त एकदम बेग्लै भएछौ । कहाँ गयो तिम्रो चुलबुलेपन र हँसीमजाक गर्ने बानी ? तिमी त घुम्मिएको बादल जस्तै भएछौ ।’

“मलाई मुख फोरेर भन्न मन लाग्यो, त्यसको कारक तत्त्व तिमी नै हौ। तिमीले मेरो सारा खुसी चुँडालिदियौ,” घाँटीसम्म आइसकेको कुरालाई मैले बीचमै रोकें । प्रथम भेटमै नमीठो बोल्न मनले खबरदारी गऱ्यो ।

“थाहा छ तिमीलाई, म यहाँको नामी मेडिकल कलेजमा प्रोफेसर छु । म साह्रै व्यस्त छु । पढाइका साथसाथै मैले रिसर्च पनि गरिरहेकी छु । मलाई त साँच्चै भन्ने हो भने खानसमेत फुर्सद छैन । बल्ल मेरो सपना पूरा हुँदै छ, जसको प्रतीक्षाका लागि मैले दिनरात एक गरेकी छु,” उनले उत्साहित हुँदै भनिन् ।

‘मेरो सपना भताभुङ्ग गरी तिमीले आफ्नो सपना पूरा गरिछ्यौ, बधाई त दिनैपर्छ तिमीलाई, अनायासै मेरो मुखबाट यी कुरा फुत्किए ।

“के भन्दै छौ तिमी हँ ?” रुबीको आवाज कठोर भएको चाल पाएँ मैले ।

“हो रुबी, म जे भन्दै छु तिमीलाई कटु लाग्ला तर यसमा सत्यता लुकेको छ । तिमीबाट अलग्गिएपछि मेरो जीवन लथालिङ्ग भयो । मैले आफूलाई सम्हाल्न सकिनँ, न आफ्नो जीवनलाई सही दिशामा मोड्न सकें । तिमी मेरो आत्मबल थियौ, तिमीले छोडेर आएपछि म निर्बल भएँ ।

‘धेरै सेन्टी नहोऊ । जीवनमा लक्ष्य भेट्टाउन धेरै सङ्घर्ष गर्नुपर्छ । कोरा भावुकताले जीवन अघि बढ्दैन । मैले सधैँ तिमीलाई बलियो र सबल देख्न चाहें, तिमी त निर्बल पुरुष रहेछौ । मैले आफ्नो लक्ष्य निर्धारित गरें र त्यसको प्राप्तिका लागि सङ्घर्षशील भइरहें, लक्ष्यतिर निरन्तर लम्किरहें । तर तिमीले आफ्नो लक्ष्य निर्धारित गर्न सकेनौ । फोस्रो प्रेमको अभिनय गर्नतिर लाग्यौ । तिम्रो प्रेम, प्रेम नै होइन । प्रेमले त सधैं ऊर्जा दिन्छ, उत्साह भरिदिन्छ भन्दै रुबी केही उत्तेजित देखिइन् ।

म एकछिन उनको कुरा सुनेर रन्थनिएँ । कता-कता मलाई उनको कुरामा सत्यता लुकेझैँ लाग्यो । हुन पनि हो मैले प्रेमको अभिनय मात्र गरेँ जस्तो लाग्यो, त्यसको सम्मान गर्न जानिनँ । किनकि ममा धैर्य थिएन, आत्मविश्वास थिएन र थिएन रुबीप्रति आस्था र विश्वास । उनको कुरा सुनेपछि मेरो ज्ञानको चक्षु खोलेझैँ लाग्यो ।

मैले स्वीकारोक्ति जनाउँदै भनें, ‘माफ गर रुबी, म तिमी जस्तो इन्टेलिजेन्ट छैन । तिम्रो यही स्वभावले मलाई तिमीप्रति आकर्षित गरेको थियो । तिम्रो सङ्गतले मैले तिमीबाट केही सिक्न सकिनछु । तिमीले भनेको कुरा सत्य हो, प्रेमलाई हेर्ने मेरो दृष्टिकोण गलत रहेछ र शारीरिक सामीप्यलाई नै प्रेमको प्राप्ति ठानें । ममा तिमीमा जस्तो धैर्यता नै रहेनछ । साँच्चै भनूँ, म तिम्रो प्रेमी बन्न नै लायक रहेनछु ।’ बोल्दाबोल्दै मेरो गला अवरुद्ध भयो । मेरा दुवै आँखा आँसुले टम्म भरिए ।

मलाई यस्तो लाग्यो, म उनका अगाडि बाउन्ने भएँ । उनको उचाइ मेरो भन्दा धेरै माथि भए जस्तो लाग्यो । कताकता मलाई हीनताबोध भयो । पढाइमा त उनले उछिनेकी थिइन्, सोच र विचारमा पनि उनले उछिनेको मैले अनुभव गरें ।

‘लौ, लौ, अब धेरै भावुक नबन । मान्छेको सोच्ने आ-आफ्नो पारा हुन्छ । दृष्टिकोण पनि फरक-फरक हुन्छ । तिमी र ममा यही फरक छ सुशान्त, तिमी भावुक छौ, मचाहिँ व्यावहारिक,’ उनले मेरो पिठिउँ थपथपाइन् ।

‘तिमीलाई थाहा छैन होला रुबी, मैले तिम्रो प्रेमको अनादार गरें । तिम्रो विछोडबाट कहालिएर, तिम्रो पर्खाइबाट आत्तिएर पोहोर मैले विवाह गरें । विवाह गर्नु एक अर्थमा तिमीसित आक्रोश पोख्नु थियो । विवाह गरे पनि म सुखीचाहिँ भइनँ ।’

मेरो कुरा सुनी रुबी केही बेर टोलाइन् र भनिन्, ‘तिमीले विवाह गरेकोमा मेरो कुनै गुनासो छैन । तिमीले प्रेम गऱ्यौ, धैर्य गरेनौ । मैले तिमीलाई घनिष्ट मित्र ठानें तर प्रेम गरिनँ । प्रेम विवाहमै टुङ्गिनुपर्छ भन्ने मेरो सोचाइ छैन । विवाह त एक सामाजिक बन्धन हो । यहाँ मानिसहरू एक-आपसमा प्रेम गर्छन् तर विवाहको बन्धनमा बाँधिन चाहँदैनन् । तिमीले विवाह गरे पनि मलाई केही फरक पर्दैन । तिम्रो र मेरो मित्रतामा यसले केही असर गर्दैन । प्रेममा धैर्य र समर्पणको भाव हुनुपर्छ, त्यो तिमीमा छैन । त्यसैले तिमी प्रेममा असफल भयौ ।

म अवाक् बनी उनको कुरा सुनिरहँ ।

‘कति उच्च विचार र विशाल छाती । प्रेमको सही अर्थ र परिभाषा बल्ल बुझे झैँ भयो मलाई ।

केही बेर म शिर निहुराई चुप लागिरहें । उनीसित प्रतिकार गर्ने ममा सामर्थ्य नै नभएझैं म केवल उनको अनुहार हेरी टोलाइरहें ।

उनी र मबीच असहज स्थितिको सिर्जना भयो ।

असहज स्थितिलाई सहज बनाउन उनले हाँस्दै भनिन्, ‘अब छोड यी कुरा । तिम्रो र मेरो सुखद मिलनलाई सेलिब्रेट गरौं ।’ उनले दराजबाट स्याम्पिएन झिकी फोडिन् । दुइटा ग्लासमा स्याम्पिएन भरेर एउटा मेरो हातमा थमाइदिइन् र एउटा आफूले समातिन् । हामी दुवैले एक-अर्काको ग्लास छोई ‘चेयर्स’ भन्यौँ, स्याम्पिएनलाई घुटुक्क पीयौँ।

त्यसपछि रुबीले डिनर तयार गरिन् । साथमा डिनर खाई हामीले सारा तीता कुरालाई बिर्सिदियौं ।

‘तिमी के कामले न्युयोर्क आयौ ? तिम्रो बसाइ कहिलेसम्म छ ? रुबीले मतिर हेर्दै सोधिन् ।

‘म एउटा सेमिनारमा भाग लिन आएको हुँ । अब मेरो बसाइ मात्र सात दिन छ ।

‘ठीक छ, सात दिन प्रत्येक साँझ म तिमीलाई साथ दिनेछु हुन्छ ? रुबीले हाँस्दै भनिन् ।

प्रत्युत्तरमा मैले मात्र ‘हुन्छ’ सूचक टाउको हल्लाएँ ।

‘यार । तिमी त उस्तै रहेछौ,” रुबीले हाँस्दै भनिन्’, ‘दङ्ग’

उनले मलाई आफैँ गाडी हाँकी म बसेको होटेलमा छोडिन् । रुबीसितको भेटघाटपछि मैले अनुभव गरें, रुबी पहिले जस्ती थिइन्, अहिले पनि उस्तै छिन् । आफू मात्र बदलिएको मैले चाल पाएँ ।

‘रुबी यू आर ग्रेट ।’ मैले मनमनै रुबीको प्रशंसा गरेँ ।

रुबीसित भेटेपछि मेरो मनको अँध्यारो उज्यालोमा परिवर्तन भयो । मेरो उनीप्रति र जीवनप्रति सोचाइ नै सकारात्मक भइदियो । आफ्नो हृदयमा अड्किएको ठूलै बोझ बिसाए झैँ मन हलुको भयो र हृदयभरि झलमल्ल घाम लागेझैँ अनुभव भयो मलाई ।

धेरै वर्षपछि आज म परम सुख तथा सन्तुष्टिको भऱ्याङ उक्लेर निद्रादेवीको काखमा सुस्ताउन पुगें । उठ्नेबित्तिकै मैले रुबीलाई फोन गरें र साँझ फेरि भेट्ने प्रस्ताव राखें ।

रुबीसित एक हप्तासम्म मैले न्युयोर्क सहर डुलें, होटलमा डिनर खाएँ र स्वर्गीय आनन्दको अनुभव गरें । जीवनभरि फूलैफूलको वसन्ती मेला आएझैं अनुभव भयो मलाई । न्युयोर्क छोड्ने एक दिनअगाडि मैले रुबीको हात समाएर विनीत भावमा भनें, ‘रुबी, आजको एक रात मलाई देऊ न ल ?”

रुबीले एकपल्ट मलाई जिल्लिएर हेरिन् । केही बेर सोचमा डुबिन् । त्यसपछि मतिर हेर्दै मुसुक्क हाँसिन् ।

मैले आफूलाई थाम्न सकिनँ । रुबीलाई अँगालें ।

रुबिले गाडीलाई दाइनेतिर मोडेर सडकको किनारामा रोकिन् ।

‘रुबी म तिमीलाई गुमाउन चाहन्नँ । म तिमीबिना बाँच्न चाहन्नँ,’ म केटाकेटी झैँ उनका काखमा लुटपुटिएँ ।

“सुशान्त, तिमी केटाकेटी झैँ नबन । जीवनको वास्तविकतालाई बुझ । मेरो प्रेमलाई हृदयभित्र राख । हाम्रो बाटो अब छुटिसकेको छ । प्रेम हृदयले गरिन्छ, शरीरले होइन । जिन्दगीभर म तिमीलाई प्रेम गरिरहनेछु । जहाँ रहे पनि म तिम्रै रहनेछु । रह्यो आज एक रातको कुरा, एक रात साथ बिताएर छुट्टिन झन् गाह्रो हुनेछ ।”

‘त्यसैले गुड नाइट, अब हाम्रो भेट इमेल र फेसबुकमा हुनेछ,’ उनले मलाई अँगाल्दै भनिन्, ‘आई विल लभ यू सुशान्त टिल माई लास्ट ब्रेथ ।’

एक-अर्काको अँगालोमा बाँधिएर हामीले जगतलाई भुल्यौँ । समय पनि टक्क अडिए झैँ लाग्यो मलाई ।

मैले मनमनै सोचें, भोलिको सूर्य कहिल्यै नउदाओस् ।

(वरिष्ट आख्यानकार पद्मावती सिंहको ‘एक झुल्को घाम’ कथा सङ्ग्रहमा सङ्ग्रहित कथा “एक रात मलाई देऊ”)