कथा: बेड नं २७

“ऐया नि आमा ,मरेँ ”

पल्लो छेउको बेडमा भर्खरै एउटी महिलालाई आइ. सि. यू. बाट वार्डमा ल्याइएको छ । तीस, पैँतीसको हाराहारीमा छ उनको उमेर । प्रसुती वार्डमा सुत्केरी दिदीको रेखदेखमा खटेको छु । वार्ड भरि बच्चाहरुको कोकोहोलो छ । कहिले कुन बच्चो च्याँ गर्छ, कहिले कुन बच्चो च्याँ गर्छ र वार्डको मौनता भङ्ग गर्छ । एक किसिमको जुहारी चलिरहन्छ, भर्खरै बाहिरी संसारको स्पर्श गरेका कलिला नन्ना मुन्नाहरुको ।

दुई रातको निन्द्रा र दौडधुपको थकानले लखतरान भएर झप्प मात्रै भएको थिएँ । ती महिलाको क्रन्दनले जुरुक्क उठायो । अक्सर प्रसव वेदनाले शिथिल भएका महिला निदाएका हुन्थे, बच्चाहरुको चिरबिरे रुवाईले पनि नबिउँझाउने थकाइ हुन्थ्यो आमाहरुमा ।

औषधी र सलाइनको बोतल मिलाएर नर्सहरु नियमित कर्ममा लागे । ती महिलाको करुण रोदनले बिथोलिएको मेरो निन्द्रा फर्किएन र म उनको छेउमा पुगेँ । यताउता हेरेँ , कतैपनि बच्चा नदेखेपछि लाग्यो मिस क्यारेज रहेछ । उफ्, एउटी आमाको लागि यो कति पीडादायी छ , मैले भोगिसकेको छु । उनी पूरा होशमा थिइनन् र तन्द्रामा बर्बराइरहेकी थिईन् ।

“नाईं, मलाई छोड्देउ ”

“मलाई छोड्देऊ ”

निकैबेर पछि एउटा कालो मोटे केटो आयो, औषधीको झोला बेड नजिकैको स्टोर टेबलमाथि फ्याँक्यो अनि भुइँमा बसेर टिफिनको खाना झिकेर खायो । मानौं ऊ महिनौंदेखि भोकाएको थियो र उसले आज मात्रै भातको थाल भेटेको हो ।

एकदम भद्दा किसिमले खाएर म्याट ओछ्याएर सुत्यो । म अवाक् हेरिरहेँ ।

मनमा अनेक प्रश्नका छालहरु उठे र बिस्तारै किनार लागे । बच्चाहरुको तीखो रुवाई आज नमिठो लाग्यो । त्यो बच्चा विहिन सुत्केरीको मनमा के बित्दो हो यी बच्चाहरुको चिरबिरले बरु अर्कै वार्ड सारिदिए पनि हुने जस्तो लाग्यो । त्यो मोटे उसको लोग्ने रहेछ । रातभर एकपटक पनि उनको निधार छोएन, हात समाएन र भनेन कस्तो छ तिमीलाई ?

अस्पताल ल्यायो ,ज्यान बचाइदियो र लोग्ने हुनुको धर्म निभायो । कर्तव्य पूरा गर्नु र प्रेम गर्नु एउटै हो ?

यहाँ अधिकांश पुरुष कर्तव्य परायणलाई पुरुषत्व ठान्छन् । जुन प्रेम हृदयको कुनो रसाएर अनवरत प्रवाह हुन्छ, त्यसलाई अधिकांश महिलाले महसुस गर्नै पाउँदैनन् ।

बिहानै तातो सुप ल्याएर खुवाएँ । अलिअलि घामको न्यानो बढेपछि हस्पिटल बाहिरको चौरमा गयौँ । अप्ठ्यारो गरेर बिस्तारै हिँडिन् ।

” कति महिना भएको थियो ?”

” सात महिना नाघिसकेको ”

” पहिलो हो कि ?”

” आठ वर्षकी छोरी छ”

” फेरि छोरी जन्माउन दिएनन् ?”

उनी मेरो काखमा घोप्टो परेर घुँक्क घुँक्क गर्न थालिन् । मलाई उनको आलो घाउ चलाइदिएकोमा खुब पछुतो लाग्यो । नसोधेको भए पनि हुने ।

” यस्तो बेला रोएर कमजोर नहुनु त ”

मैले उनलाई उठाउँदै आँसु पुछिदिएँ ।

चार पाँच दिनको अस्पताल बसाइमा हामी निकै नजिकियौँ । म दिदी र उनको बराबर रेखदेख गर्थेँ ।

उनको लोग्ने भनौदो कैदीलाई जस्तो रातभरि कुर्थ्यो र बिहानै देखि हराउँथ्यो फेरि साँझमा आउँथ्यो, खान्थ्यो र सुत्थ्यो ।

कस्तो छ भनेर सोध्नु त परको कुरा, एकपटक पनि स्वास्नीको मुख हेरेको देखिनँ । म उसको लोग्नेको आँखाभरि स्वास्नी प्रति घृणा मात्रै देख्थेँ । यति धेरै घृणामा पनि लोग्ने स्वास्नीको सम्बन्ध हुन्छ ?

विदेश गएको तीन वर्षपछि लोग्ने घर आउँदैछ । मनमा काउकुती चल्नुपर्ने हो । कतिखेर भेटुँ र अंगालो हालेर मनभरि रुनु पनि नभएको होइन तर घरिघरि लाग्ने वाकवाकी र रिंगटाले सन्तोषको सास फेर्न दिएको छैन । के गरुँ र कसो गरुँ सोच्दा सोच्दै आउँछु भनेको भन्दा छिटै आइपुगेको लोग्नेलाई देखेर खुसी हुनुको साटो खङ्रङ्ग हुन्छे प्रमिला । प्रमिला अर्थात् बेड नम्बर सत्ताइसकी बिरामी । जसको सात महिनाको गर्भ आफ्नो नभएर अरु कसैको पाप हो भन्ने थाहा पाएपछि लात्तै लात्ता बजारेर तुहाइदियो र बलात्कार गर्यो सबैको सामुन्ने नाङ्गेझार पारेर । त्यो त्यहि लोग्ने हो जसले रक्त मुच्छेल शरिरसँग स्वास्नीको निरिहता र शिथिलतासँग विजय हासिल गर्यो र लोग्ने हुनुको मर्यादा बचाउन अस्पताल पुर्यायो ।

प्रमिलाले यौवनको डाह मेटाउन पर पुरुषसँग सम्बन्ध राखेर यस्तो भएको थिएन । बरु पर पुरुषले आफ्नो हवस नियन्त्रण गर्न नसक्दाको परिणाम थियो त्यो गर्भ । त्यो पुरुष अरु कोही थिएन , बाउ समानको ससुरो थियो । गाउँ समाजको अगुवा । जो अगुवा उहीँ बाटो हगुवा भएपछि कसको अनुशरण गर्ने ? कसले निसाफ दिने ?