कथा: झगडा हाम्रै

उ मलाई अँगालोमा कसेर भन्दै हुन्थी,
— “म यदि मरे भने….?”
— के म अहिल्यै गएर अमृत किनेर ल्याइदिउ ?
रिसले मुर्मुरिदै झ्याल नेर गएर हात कसेर बस्थी !

अब म मुर्मुरिन्थे,
— तिमी मरेपछि म चाहीँ बाचुला नि?
— तिम्रो त थुप्रै छन् क्यारे नि त ! एउटी न एउटी त आइहाल्छे नि !
— त्यो त त्यसै भन्नको लागी मात्रै पो भन्या हो त ! साच्चै त कहाँ छन र हो?, म भन्थे !

तर भित्रभित्रै म कुत्कुतिन्थे, यदि साँच्चिकै भैदिए भने त ? खुसीको सिमा खै कहाँ पुग्थ्यो कहाँ ? यो ब्राह्मण नै छिलेर उपल्लो, अझै पल्लो, झनै पल्लो, नजाने कहाँ पुगिसक्थ्यो तर रोकिने नाम लिनेवाला थिएन ! उसको आवाज फेरि खुरुखुरु मेरै कोठामै आइपुग्यो !

— हेल्लो मिस्टर ! कहाँ हराइयो ??
‘म नसुने झैं गरिदिन्थे !’
— कहिले देखि हजुर बहिरो होइबक्सियो ?
— जन्मिदै देखि,
मन त लागिराथ्यो यहीँ भनिदिउ ! तर बहिरोले पनि सुन्छ र ?
म एकदमै चुप भए, नङ टोक्दै !
मेरो मुखमा प्वाक्क हातले हिर्काउदै,
— मलाई आज ह्याँ किन बोलाय्या ?, उसले सोधी !

म पनि रिसाउन माहिर थिए ! उसले छुदा झिझिएको याक्टिङ्ग गरिदिन्थे, किनकी उ रिसाएको हेर्न मलाई राम्रो लाग्थ्यो !
म पनि अघि उसले झैं झ्यालबाट पुरा बबाल पाराले हात बाधेर खडा हुन्थे, मदरासी फिल्मको मेन गुन्डा ‘प्रकाश’को पोजमा ! तर म उसको सामु चुवा हुन्छु, म राम्रैगरी बुज्थे !

अब म बोल्नुपर्छ,
खै यस्तै सोच आयो ! फेरि गयो, यसैले म बोलिन !
म तिर हेरि, मैले देखे !
किनकी म पनि उ तर्फै हेर्न टाउको मोडाएको थिए !
म फेरि यतै फर्किदिए !
मलाई के थाहा थ्यो, उ उता फर्किन्न मात्रै…..

उ आफ्नो ब्याग लिएर जान खोजी ! अब भयंकर मच्चिने भो ! अब म पानी हुनुपर्छ ! हुन त म अघिसम्म आगो थिए, अब पानी ! अरे यार, पहिले चिसिनु त पर्यो !
के गरु, केइ नि गरिन ! उ आफ्नो सल टिपि निस्किन लागी !

डर लाग्यो,
कही गएर…??
हैट ! जे पायो त्यहीँ सोच्दै छु म, मनमनै बुझाए ! अनि मनमनै बुझे ! टाउको हल्लाए !
हत्तपत्त म बोलिहाले,
— “तल घरधनी छ, मेडम !”

उ अझै जान लाग्दै थि !
म उसको अगिल्तिर गएर ढोका लक गरे ! अनि उसलाई नै हेरेर बसिरहे ! उ तल निहुरी ! म माथी निहुरिए ! मतलब, उसको चिउँडो उठाउन खोजे !
उसले झड्कारि ! म झड्किए !

— सरि यार ! अब रिसाउन्न ! , मैले भने ! कान समाए ! ,अझै भएन !
रिस मर्ने नाम लिइराथेन ! कुन देवताको अमृत चोरेर खाएछ, कहिल्यै नमर्ने ! मैले यो सोच्नको लागी मात्रै सोचे !
२ चोटी तलमाथी गरे ! झन भएन ! उ अझै जाने तम्तयारी गर्न ढोका खोल्न खोज्दै छे !
मैले छेके !
— तिमि त …? , उ बोलि !
— के म त. .? मैले सोधे !
— पागल छौ पागल !
— अँ,छु ! अनि के भो त?, सोध्नेवाला मै थिए !
— किन निउँ खोज्नीखोज्नी कुरा गर्छौ मसँग जहिले नि ?
— कहिले गर्याछु र?
— बुझ पचाउन त कसैले तिमिबाट सिकोस !
— तिम्लाई थाहा छ त, म कसैलाई केही पनि सिकाउदिन !
— नकराउ धेरै…..!, किन निम्ता दिनुभको मलाई यहाँ ??
— छोराको पास्नी छ, आज ! त्यही भएर !
— कस्तो छोरा जन्मिएछ त भातखुवाइको बदला पास्नी गर्नुपर्ने ?
पाको बेला, कहाँ छोड्थी र ? मज्जैले भनी !
— हुन त बाउ गतिलो भए पो, फेरि उ नै कराई !
मज्जैले सुने, कुनै बिकल्पको अभावमा !

हुन त बाउ गतिलो भए पो, मलाई हेपेर उ यसो भन्दै छे, मैले हेपिएरै यहीँ सोचे !
— तिम्रो मतलब के ? के भन्न खोज्या ?
— ल बाबा सरि, माफ पाउ ! अब पुग्यो !, उसले अलि दिक्क मान्दै भनी !
— यता आउँ, मैले उसको पाखुरा समाउदै टेबलमा बसाए !
— मलाइ यत्ती बसाउन मात्रै बोलाका हौं ?
— किन अझै बढि गरोस भन्ने चाहन्छौ ?
— बड्ता हैन है !
— म केही खोज्दै थे !
— के खोज्या यसरी?
— व्हेल(Whale ) माछा !
— म भेज भन्नी थाहा छैन !
— व्हेल पनि भेज नै त हो नि !
— भा भै हो, बच्चाले झै भन्दै थि !
— नभा नभै हो, म झन बच्चा बनिदिए !

— बल्ल भेटें, म खाटमुनिबाटै कराए !
— के हराथ्यो र के भेटेउ ?
— मेरो अन्डरवयर !
— सायद लाजले कुत्रुक्कै भइ होलि, बोलिन !
— अस्ति देखि हराथ्यो, कसले चोर्यो भन्या त यता पो रैछ !

— तिम्लाई लाज लाग्दैन !
— लाग्छ !
— अनि के-के बोलिरा त यो !
— अन्डरवयरलाई अन्डरवयर नभनेर के भन्नु त ?
उ बोलिन तर म अझै बोलिरहे,
— कस्तो काँ मुन्टेछ भन्या गोट्टी !

— के खोज्या क्या, मलाई अबेला भैसक्यो ! म गए !
उ ढोका नेर पुगि!
रुक रुक ! यत्रो त खोजिसके ! एकछिन पख न !
— उ एक्वेरियम तिर लागी ! खै त यहाँको एउटा भाले !
— यी के त यहाँ खाटमुनि !
— तिम्रो टाउको, यो मोलिको भाले भन्या !
— हिजो भुटेर खाइदेको ! आज पोथी खाने हो !
— तिमी त पापी छौँ के, पाल्न मन नहुनेले किन पाल्नु ?
— क-कसलाई पाल्नु ? यहाँ एउटै पोथी पाल्न नसकेर हैरान छु , म अझै खाटमुनिबाटै कराउँदै थिए ।
— के रे ? मुख समाल है ! मान्छेको नि पोथी हुन्छ कही नपाएर?
— अनि के भाले मात्रै हुन्छ त उसो भए?
— मलाई थाहा छैन, उ झोक्किँदै भनी !
— अरे भगवान, के खोज्या क्या तिम्ले अहिलेसम्म ?
— छ क्या एउटा कुरो !
— अनि कहाँ छ त नि?
— देख्या भए त यहीँ छ भनेर देखाइहाल्थे नि !
— के खोज्या हो, म पनि खोज्न सघाउ !
— के हेरिरा त नि?
— के हो ? के भनेर खोज्नी मैले ?, उ झिझरिदम्दै बोल्दै थि !
— ल ल तिम्ले खोज्न पर्दैन म आफै खोज्छु, म बाहिर निस्किदै बोले !
— अलि सम्हालेर राख्न पर्थ्यो नि त, त्यत्ती इम्पोर्ट्यान्ट कुरो त !
— सम्हालेरै राखे भन्या त हो नि, साला कहाँ पर्यो कहाँ ?
— कस्तो देखिन्छ, के हो? कत्रो छ ? केहि त भन, मैले पो देख्छु कि !
— त्यस्को फोटोकपी पाईन्न हो, तिम्लाई क्यारी देखाउनु? म उ रिसाओस भनेरै बोले !

उ मलाई वास्तै नगरी, माछा खेलेको हेर्दै थि ! मानौ उ पनि त्यसरी नै पौडिन चाहन्छे, रमाएर खेल्न चाहन्छे ! तर एक्वेरियम भित्र हैन, समुन्द्र समुन्द्रमा, समुन्द्री व्हेल झैँ !

मनपरे लेर जाउ, अर्को पनि भाले छ त्यहाँ !
— तिम्लाई चाहिन्न र ?
— म छदै छु नि, म पनि के कम !
— ए त्यहीँ भएर पो रैछ, यि बच्चाको फेस तिमीसँग ठ्याक्कै मेल खाको, उ पनि कम्ती काँ थि र ?
— छ नि,
— नढाँटी भन त तिम्ले के खोज्या क्या आज ? भन्दै उ मेरो कोठाको साँचो हातमा घुमाउदै थि !
म आधा घन्टादेखी जे खोज्दै छु, उ त्यो चिज आफै लेराएर अझै म खोजिदिउ भन्दै छे ! उठ्नसम्मको रिस उठ्याथ्यो !
तर केइ नि नभनेर फुत्त उसको हातबाट साँचो खोस्दै भने,
— आफै लुकाउने अनि आफै खोज्दिउ भन्ने !
— ह्वाट ? तिमि यहि खोजिराथेउ अघि देखी? अनि भन्नुपर्थेन त?
अनि हाम्लाई के थाहा, तिमी यहीँ खोज्दै छौ भनेर !
— ल जाउ अब, मैले भने ?
— कहाँ?
— मेरो गाउँ !
— किन?
— बुहारी बन्न !
— कस्को?
— तिम्रो सासुससुराको !
— के भन्चौ ? कसको बुहारी, को सासुससुरा ?
— मेरो ममिड्याडिको ! भनेर म गललल हासे !

नौटङ्कि ! भनेर उ ठिस्की !
— जाम अब !
— कहाँ जाने हो ? यदि अन्त जाने भए किन यहाँ बोलाय्या क्या मलाई ?
— डेटिङ !
— मेरो घरमा काम छ यार ! म जान पाउन्न !
— के रे ? किन ?
— काम छ !
— मैले पनि केइ नसोधी, उसको ओठ टोक्न खोजे !
उसले हातले छेकि !
— के भो?
— पब्लिकमै ? उ सरारती नजरले हेर्दै भन्दै थि !
— को छ र यहाँ ?
— उ माथी हेर !

धत्ततेरिका, माथी त उसकै सासुससुराको फोटो पो रैछ त, अर्थात मेरो ममिपापा !
मनमनै भने, तपाईहरुको छोरो बिग्रीसक्यो ममिड्याडी !