कथा: बलात्कारी प्रेमी

पत्रकारितामा लागेपछि धेरै कुरा सिक्ने अवसर पाएँ । रिपोर्टिङका क्रममा सडक देखि सदन सम्मका मान्छे भेट्ने मौका मिल्यो । अफिसियल कामकाजले भेट गर्नुपर्ने भएता पनि कोही कोहीसँग वैयक्तिक चिनाजानीहरु पनि थपिने नै भए । विशेष त राजनीतिक भेटघाट र सभा समारोहमा म छुट्दैन थिएँ । म पत्रकार मात्रै भएर महिला पत्रकार पनि नभएको भए सायद राजनीति भित्रको पनि पुरुष नीति बुझ्ने अवसर मिल्ने थिएन मलाई । राजनीति नामको रंगमञ्चमा मञ्चन भने अरु नै चीजहरुको बढि हुँदो रहेछ । अफिसर बन्नका लागि दशौँ वर्ष घुँडा धसेर पढेकाहरुको मेहनत एक रातमा किनबेच गरिएको पनि देखेँ । समाजशास्त्र र राजनीति दर्शनको विद्यार्थी भएर पनि मलाई यी खेलहरु बुझ्न फिल्डमै उत्रनु पर्यो । किताबमा त व्याख्याहरु हुन्छन् , परिभाषाहरु हुन्छन् । अनि समाजमा चरितार्थ गर्ने नायक, खलनायकहरु हुन्छन् ।

तस्करीहरु को हुन् ? बलात्कारी को हो ? भ्रष्टाचारी को हो ? सबै सबैका अनुहारहरु स्पष्ट आउँछ स्मरणमा । विडम्बना म मौन, म जस्तै अरु मौन र हाम्रो मौनतामाथि मनपरी गरिरहेका छन् ठालुहरु ।

लामो समयको राजनीतिक पत्रकारिताबाट म देशको भविष्य प्रति विचलित भएँ । यहाँसम्मको मेरो संघर्षका यात्राहरु मेरो आफ्नै भविष्य प्रति व्यङ्ग्य गर्न थालेका थिए ।

के पाइस् ?
धन सम्पत्ति ?
पावर ?
सुनिश्चित भविष्य ?
आत्म सन्तुष्टि ?
अहँ! केही पनि मिलेन ।

एक किसिमको मानसिक विचलन आयो म मा । म हार मान्नेवाली थिइनँ । कसरी हुन्छ मलाई मेरो लक्ष्य भेट्नु थियोे । एक कुशल पत्रकार बनिरहन सकिनँ त के भो ? सफल जिवनका अनेक आयामहरु खोजिरहन्थेँ म ।

एकाएक मनमा एक झिल्को आगो बल्यो । म आफै पनि मानसिक तनावका कारण मनोपरामर्श मा थिएँ । यसैबीच एक बलात्कारीसँग भेट भयो । तीस बत्तीसको हाराहारीको पुरुष । उसले १८ वर्षको उमेरमा ७ वर्षकी बालिका बलात्कार गर्यो र बाह्र वर्ष लामो जेल सजाय पश्चात् मानसिक रुपमा विचलित भयो । र त्यसैको मनो परामर्शका क्रममा हाम्रो भेट भयो । हेर्दा साधारण, हुन त ऊ अहिले आफैंमा विक्षिप्त भएको छ । रोगी भएको छ र उसलाई उपचारको जरुरत छ । जिङ्रिङ्ग कपाल, पसिनाको अमिलो गन्ध, कम बोल्ने, एकोहोरो हेर्ने, बोलाएको धेरै बेरपछि थाहा पाउने । एक किसिमको पागलपन व्याप्त थियोे उसमा । लाग्थ्यो ऊ बलात्कारी होइन, पागल हो । उसले पागलपनमा बलात्कार गर्यो होला या पागलपन माथि बलात्कारको आरोप पो प्रमाणित गराइयो कि ? मनमा अनेकौं सवालहरु आए र गए पनि ।

दैनिक भेटघाट र ऊ प्रतिको मेरो तिव्र जिज्ञासाहरुले मलाई दिनदिनै उसको नजिक बनाईरहेको थियोे । अब म उसलाई परामर्श केन्द्र बाहिर पनि फलो गर्न थालेँ । ऊ बोल्दैन थियो, बोल्नै परे पनि एकदम जोखेर बोल्थ्यो, मानौ उसको बोली सुनको हो र ऊ लाल लालमा अड्कलेर बोल्छ । म जानि जानि एउटा अपराधीको किन सन्निकट हुन खोजिरहेकी हुँ ? यो प्रश्नले मलाई कहिल्यै पछि हटाएन ।

बिना उदेश्य सडकमा हिँडिरहेको थिएँ । सडक पेटीमा सागका मुठा बेच्ने आमाहरूको अनुहार पढिरहेको थिएँ । अगाडि साग कम, हातमा पैसा बढि हुने आमाहरूको आँखामा उज्यालो थियो अनि पैसा कम सागको मुठा बढि हुने आमाहरूको आँखामा निराशा……उफ् कोही खानका लागि बाँच्छन्, कोहि बाँच्नका लागि खान पाउँदैनन् ।

अलिपर एउटा चौतारो छ । मैले आफ्नो गन्तव्य त्यहिँसम्म बनाएँ । वरैबाट देखेँ , बलात्कारी पनि त्यहिँ बसिरहेको छ । मैले देखेँ, उसले देखेको छैन मलाई । देखे पनि के ? के लिनुदिनु र ऊ सँग मेरो । त्यसमाथि ऊ यताउता हिँड्छ र मात्रै नभए मुर्ति र उसमा केही फरक छैन । मौनता, सुन्यता, चकमन्न छ संसार उसको । नजिकै पुगेपछि म मुस्कुराएँ, उसले पनि थोरै ओठ तन्कायो ।

“हाइ , म उदिता”
“हजुर, म रमण”

यति मिठो बोल्नेले नि बलात्कार गर्यो होला ?

मनमा कस्तो कस्तो भएर आउँछ । दुविधा जस्तो, अविश्वास जस्तो ।
तर ऊ जेल बसेर आएको हो । अपराधी हो, बलात्कारी हो । सात वर्षे बालिकाको योनी क्षत् विक्षत् बनाएको हो । अ हो म किन एउटा बलात्कारीसँग यसरी आत्मियता दर्शाइरहेछु ?

होइन उसले गर्न नहुने अपराध गरेको हो र त्यसको सजाय पनि भोगिसकेको छ । यहाँ हजार अपराध गरेर खुलेआम बाँच्नेहरूको धेरै आदर्श लेखियो । एउटा अपराधी जो, आफैं आत्मग्लानीले बहुलाएको छ । के उसलाई हामी माफ गर्न सक्दैनौं ? हामी नसही कमसेकम म उसलाई यो अवस्थाबाट उठ्न सहयोगी हुन सक्दिनँ ?

सधैं देख्दा, भेट्दा विस्तार विस्तार ऊ पनि खुल्न थाल्यो । मेरो मुस्कानमा मुस्कुराउन मात्रै होइन ऊ खिलखिलाएर हाँस्न पनि थाल्यो । मलाई उसको हाँसोको आदत पर्यो । म बिना कारण उसलाई भेटिरहन थालेँ । सायद उसलाई पनि मेरो बानी पर्दै गयो । उमेरमा म ऊ भन्दा ५/७ वर्ष जेठो छु । तर ऊ मभन्दा बूढो देखिन्छ । उमेरभन्दा अगावै चाउरिएका गालाका छाला, टिङ्रिङ्ग उठेको गालाको हड्डी । कहिलेकाहीँ त लाग्छ ऊ हाड र छाला मात्रैले बनेको छ । उसको शरिरमा कतै पनि मासु मिसिएको छैन जस्तो ।

जे नहुनु थियो, त्यहीँ भयो । म एउटा बलात्कारीको प्रेममा परेँ । झुस्स दाह्री, जिङ्रिङ्ग कपाल, ठुस्स गन्ध आउने पसिना सबै सबै मनपर्न थाल्यो । उसको मौनता , उसको तोलाको बोली त झन् मेरो प्राण हर्ने कारण हुँदै गए ।

अब हामी बीचका दुरीहररू कम हुन थालेका थिए । ऊ मसँग खुलेर बोल्ने मात्रै होइन बहस गर्न सक्ने भएको छ । मलाई उसका तर्कहररू मिठा लाग्छन् । म उसलाई जिताउन भए पनि हारिदिन्छु । मलाई लाग्दैन ऊ मलाई बलात्कार गर्छ । धेरै पटक हामीले सुनसान बाटोहरु दुई जना मात्रैले गुजार्यौँ । उसले मेरो हातहररू सम्म नछोएर हिँड्यो । जसरी ईश्वर हरेक मान्छेभित्र हुन्छ भनिन्छ, त्यस्तै दानवत्व पनि मान्छे भित्रै हुन्छ । आफुभित्रको दैत्यलाई बेलैमा बध गर्न सकेको भए, ऊ बलात्कारी हुने थिएन र हुने थिएन ऊ मेरो बलात्कारी प्रेमी ।

– अनामिका सजल