लघुकथा: अफसोच

गएराती पटक्कै निद्रा नपरेपछि जगन्नाथ जाग्राम नै रहे। मनमा बेचैन, छटपटाहट र सुख्खा आँधी चले झै महसूस भैरह्यो। छातीको दायाँ भाग चसक चसक गरिरह्यो।बिहान उठेपछि स्वास्थ्य अनुकुल नभएको कुरा सीता(श्रीमती)लाई बताए। मलिनो अनुहार लिएर कालो चियाको चुस्की लिँदै बार्दलीमा बसेर पत्रिका पढ्न थाले।

अघिल्लो दिन उनको कार्यकक्ष(विवाह दर्ता फाँट)मा दुई युवक आएका थिए।व्यक्तिगत विवरण भरेको फाराम हेरेपछि ति युगल समलिङ्गी भएको र आफुखुसी विवाह बन्धनमा बाँधिएको जानकारी उनलाई थाहा लाग्यो। उनीहरुलाई दाम्पत्य जीवनको भारी शुभकामना दिँदै जगन्नाथले तुरुन्तै काम फत्ते गरिदिए।

ती नवदम्पती निस्किए लगत्तै उनले रमेशराजलाई फोन लगाए र हतारिएर कार्यालयबाट बाहिरिए। रमेशराजको मोटरबाइकमा उनीहरु साँगाको शिव मन्दिर पुगे। जगन्नाथले आफ्नो मनमा रमेशराज प्रतिको प्रेम अझै उही घनत्वमा रहेको स्पष्ट पार्न खोजे। रमेशराजले पनि उही व्यहोरा जाहेर गरेपछी दुबैको मनमा सुषुप्त भएर दबिएको शारीरिक सुखको मुना हलक्क उम्रियो। त्यो मुना निकै बेरसम्म जब्बर भएर तङ्ग्रिरह्यो। समय र परिस्थितिको प्रतिकुलतामा त्यो मुना यसै ओइलायो परिणामत: उनीहरु कार्यालय फर्किए।

रमेशराजले हिड्ने बेलामा कार्यालय बाहिर अडिएर भने ‘उतिबेला तिमी यो विवाह दर्ता फाँटमा भएको भए, हाम्रो विवाहको पुरोहित पनि तिमी, वधु पनि तिमी र विवाह दर्ता अधिकारी पनि तिमी नै हुनेथियौ, हगि?’

जगन्नाथ फिस्स गर्दै छोटो मुस्कान बोकेर कार्यकक्ष भित्र पसे। दिन हुनु सम्मको अबेर गरेर ढल्यो। जगन्नाथ गह्रौँ मन बोकेर घर पुगे। जोडबलले भए पनि रमेशराजसँगको भेट अनि त्यो भेटले वर्षौँ अघि शान्त बनाउन सकिएको मनको तलाउमा निम्त्याएको अग्ला अग्ला ज्वारभाटालाई श्रीमतीका सामुन्ने थकानरुपी बहानाको एउटा पर्दा बेरेर ढाक्न सफल भए।

स्वास्थ्य प्रतिकुल भएपनि खाना खाइवरी जगन्नाथ साविक भन्दा छिट्टै कार्यालयतर्फ लागे। उनको मनमा पश्चाताप, अफसोच र ग्लानिको राँको दन्किरहेको थियो।

– आदि पुरुष
जापान