कविता: विदाइको मौनता

तिमी जाँदै गर्दा,
त्यो मौनता भित्र एउटा गहिरो घाउ झैँ
मेरो अस्तित्वमा बस्यो।
तिमी पतझरको पात हौ,
जसले रूखलाई नाङ्गो बनाएर
माटोको आँसुमा विलिन हुन्छ।
म ठिङ्ग उभिएको रूखजस्तै हुनेछु,
तिम्रो विदाइलाई
नयाँ पालुवाको आधार बनाउँदै जानेछु।

तिमीले ल्याएका आँधीहरू
मेरो जीवनको सागरमा छरपस्ट भए।
अब म तटको चट्टान बन्नेछु,
जहाँ न त तिम्रो छालले बिगार्न सक्छ,
न त तिम्रो छायाले
मलाई पछाडि फर्काउन सक्छ।

मुटुको खरानी बनेका सम्झनाहरू
अब हावाको विरोधमा हराउनेछन्।
ती खरानीलाई
कुनै दीपमा जलाउने छैन,
किनभने तिम्रो आगमनले
सधैं मलाई अँध्यारोमा डुबायो।

तिमी ती डरलाग्दो छायाँ हौ,
जसले मेरो बाटाहरूलाई
आफ्नो अस्तित्वले अवरुद्ध गर्‍यो।
बुझ्ने प्रयास गर, म उज्यालोको सन्तान हुँ,
जहाँ भविष्यका प्रत्येक पाइला
अब मेरो आफ्नै प्रकाशले लेखिनेछन्।

छोडी जाने मन,
तिमी ओइलिएको फूल हौ,
जसले न त सुगन्ध दिन सक्छ,
न त आशाको दीप जलाउन।
मैले तिम्रा धोकाका सम्झनाहरूलाई
आफ्ना पाइलाहरूको शक्तिमा बदलिसकेको छु।

तिमी मेरो कथा होइन,
तिमी केवल पाठ हौ,
जसले मलाई जीवनको अर्थ सिकायो।
अब म तिम्रो अन्त्यलाई
मेरो जीवनको सुरुवातको
प्रथम महाकाव्य बनाउनेछु।

कवि: विनोद विवश
इटहरी, सुनसरी