कविता: बाबू कहाँ छौ भन

मसानघाट सरी भयो घर अब देख्दिन कोही यहाँ
को को छौ अनि दिनचर्या कसरी चल्दो रहेछ त्यहाँ ?
सातै रङ्गहरु सबै उडि गए फिक्का भयो जीवन
बस्दिन म त बस्दिन अब यहाँ बाबू कहाँ छौ भन ?

अघाएँ अहिले म खेल्छु पहिले भन्थ्यौं बाल्यकालमा
पस्किएँ अब भात आऊ घरमा खाना छ यी थालमा
तिम्रा साथी सबै घर पिढी भरि पर्खिरहेका छन
नआए तिमी आउँछु नि म लिन बाबू कहाँ छौ भन ?

ठूलो हुन्छु अनि म पाल्दछु भन्यौं आफैं अगाडि भयौ
अहिले यहीँ थियौ त यी नजरमा छैनौ त खै कहाँ गयौ
आगो दन्दन दन्कियो शरीरमा खङ्ग्रङ भो जीवन
सक्दिन रहन क्षणै तिमी बिना बाबू कहाँ छौ भन ?

धपधप् बल्ने थियो मुहार हँसिलो मिल्यो धुवाँमा अब
आँखाले घर आगनी र बुइगल खोजिरहेछन् सब
सर्वस्व सकियोस् र पाऊँ तिमी नै के गर्नु र यो धन
चाँडै आउँछु भेट्छु भेट्छु जसरी बाबु कहाँ छौ भन ?

एकोहोरिन्छु र हेर्छु त्यो क्षितिजमा तिमी कता छौ कता
सझिन्छु मनमा र गम्छु कहिले बेहोसी बन्छु मता
मान्छेको भिड भित्र छु तर पनि लाग्छ किन निर्जन
बस्दिन एक क्षण पनि अब यहाँ बाबू कहाँ छौ भन ?

एक्लो वर त अह सुहाएन भन्यौ जोडी मिलाइदिएँ
सुन्दर आगनीमा रुँदै डुलिरहने सन्तान खोज्दै थिएँ
वर्षै दिन् नपुगी ढल्यो नि वर त्यो एक्लो बनाइकन
सक्दिन म त बस्न लौ तिमी बिना बाबू कहाँ छौ भन ?

थाकेन कहिल्यै यो घाउ मनको झन् झन् बढेर गयो
चन्द्र सूर्य र तारा गण बिहिन भो संसार शून्य भयो
मेलापात र खेत बारी सबमा भेटिन्छ एक्लोपन
हाल्छु प्वाँख र उड्छु लौ चरी बनी बाबू कहाँ छौ भन ?

दिनमा सूर्य र रातमा झिलिमिली बत्ती बलेका छ्न
खोज्छु बाग बगैंचा सब वरिपरि अहँ तिमी भेट्दिन
फूलबारी पनि शुन्य छ नि अहिले देखिन्न खुसी मन
हावाकै गतिमा म आउँछु अहो बाबू कहाँ छौ भन ?

पस्छु बाग तिर र टिप्छु फलफूल तिमी कहाँ छौ कहाँ
भोकै छौ तिमी त अन्नपानी सबथोक कुहेर सड्छन् यहाँ
हेर्छु फूलहरु म भन्दा बहुतै रोइरहेका छन्
बिजुली बनी झट्ट आउँछु म त बाबू कहाँ छौ भन ?

सप्नीमै पनि आऊ न बरु म त सन्तोष गर्ने थिएँ
कोपिलै यदि झर्दथ्यौ तिमी भने आमा किन बनिएँ
एक्लै छौ अथवा तिमीसँग अरु आफन्त कोही छन्
बस्दिन म त एक क्षण पनि यहाँ बाबू कहाँ छौ भन ?

बेलबारी,मोरङ