कविता: स्वप्निल सम्बन्ध

प्रत्येक बिहान उज्यालो हुनु भन्दा अघि
तिमी मेरो सपनीमा बार–बार आइरहन्छ्यौ
जूनको सितल उज्यालो लिएर ।

म त्यही जूनको उज्यालोमा
हेरिरहेछु
तिम्रा चञ्चल आँखा,
गुलाबी ओठ,
फूलजस्तै हँसिलो मुहार ।

सपनीमा –
हामी कहिले खोलामा जान्छौं
खोलाकै गीत सुन्छौं ।
हामी कहिले बगैंचामा पुग्छौं
फूलहरुसँगै रमाउँछौं ।
हामी कहिले खुल्ला पहाडको काखमा बस्छौं
र स्वप्निल मिठा–मिठा वार्तालापमा हराउँछौं ।

जीवनमा कसैसंग
माया बसेको छैन् ।
तिमी प्रेमिका पनि होइन ।
तर प्रेमिका झै
सपनीमा आउँछ्यौ
अनि मेरा हात समाएर लैजान्छ्यौ
सुन-सान-सुन-सान
एकान्त
प्रेमील बस्तीमा ।

जहाँ –
तिमी बोल्छ्यौ,
म सुन्छु ।
तिमी मलाई हेर्छ्यौ,
म तिमीलाई देख्छु ।
तिमी मेरै सामुन्ने आएर बस्छ्यौ,
म एक्लो हुन्न ।
तिमी रमाउँछ्यौ,
म खुसी हुन्छु ।
तिमी दायाँ हातको चोरी औँलाले गुराँसको फूल देखाउँछ्यौ,
म त्यही फूल टिपेर तिम्रो सिरमा सिउरिदिन्छु ।
म तिमीलाई स्पर्श गर्छु, तिमी स्पर्शको पैँचो तिर्छ्यौ ।
तर त्यो स्पर्श हुँदैन ।
त्यो सपनी हुन्छ ।
मैले देखेको सपनी मलाई मात्र याद हुन्छ ।
मैले सुनाए पछि मात्र तिमीलाई थाहा हुन्छ ।

बिउझिए पछि –
तिमीलाई सम्झिन्छु र सोच्ने गर्छु
किन आइरहन्छ्यौ
हरक्षण हररात मेरो सपनीमा ?
तिमी आउँदा किन हुँदैन मलाई ऐँठन
किन रमाउँछ मेरो मुटु
कि उमारी सक्यो
मुटुले तिम्रो निम्ति मायाको पालुवा !

लाग्छ –
हामी बिच कुनै सम्बन्ध छ
कि त्यो सम्बन्ध पूर्वजन्ममा हुनुपर्छ,
कि यो जन्ममा हुन बाँकी नै छ ।
यदि केही नहुँदो हो त
किन दिन्थ्यो सपनिले पल–पलमा संकेत ।
भनिन्छ बिहानीले दिनको संकेत गर्छ ।
ज्योतिषहरु भन्छन् सपनाले भविष्यको संकेत गर्छ ।
पक्कै पनि यो हाम्रो मिलनको संकेत हुनुपर्छ ।

जीवनको बाटो हिँड्दै गर्दा
एका–एक मेरा पैताला रोकिए
गन्तव्य बिर्सिएको यात्री झै ।
रोकिए चौतारीको एक्लो बर झै
तिमीलाई पर्खिएर
आँखाहरूले खोजिरहे तिमीलाई
आँखाहरू बिछ्याइरहेको छु तिमी आउने बाटोमा…

– बिक्रम पौडेल
तेह्रथुम