कथा: फेसबुक

“बाबा ! बाबा ”
हस्याङफस्याङ गर्दै उसको अगाडि उभिन्छ छोरो ।
भकारो सोहोर्दासोहोर्दै टक्क अडिएर हेर्छ धनबहादुर छोरातिर अचम्म मानेर ।
“बाबा, हजुरको एस एल सी चालीस साल (२०४०) को होइन ?”
“हो त, किन चाहियो तँलाई ?” आश्चर्य गहिरिन्छ ।
“हजुरका साथीहरुको भेला छ पर्सि हाइस्कुलमा, चालीस साले एस एल सी वालाहरुको । बिहान १० देखि ११ का बीच स्कुल पुगिसक्नुपर्छ रे ।”
“कसले भन्यो तँलाई ?” थोरै उज्यालिएका आँखाहरुले छोरातिर हेर्दै सोध्छ ।
“फेसबुकले ।”
मुबाइलतिर देखाउँदै भन्छ छोरो– “गोविन्द अंकलले शेयर गर्नुभएको रहेछ । हजुरको क्लासफ्रेन्ड होइन गोविन्द अंकल ?”
“हो त, के लेख्या छ, पढेर सुना त !” उत्सुकता बढ्छ ।
“हजुरहरुसँगै पढेको शैलेन्द्र अंकलले भेला गराउनु भएको रे साथीहरुका खबर बुझ्न । खाजापानीको सारा खर्च पनि उहाँले नै व्यहोर्ने रे !”
“हो र ? निकै प्रगति गर्या छ रे शैलेन्द्रले । एकपल्ट भेट्नैपर्ला नि त उसैले बोलाएपछि । ठूलो मान्छे भए पनि स्कुले जीवनका साथीभाइलाई सम्झेछ, राम्रो कुरा हो ।………….. अँ, अनि सुन् त, त्यो बाकसमा राखेको सर्ट पाइन्ट खुम्चिएको होला, आइरन गरेर राखिदे है !”
“हस्, म अहिले नै गर्दिन्छु ।” पहिलोपटक काम नगरी फेसबुक चलाउँदा गाली खान नपरेकोमा पुलकित हुन्छ छोरो ।

अकस्मात अनौठो स्फूर्ति सञ्चार हुन्छ धनबहादुरका तनमनमा । स्कुले जीवनका थुप्रै दौँतरीहरू नाच्न थाल्छन् आँखाअघि । समयले पुर्दै लगेका स्मृतिहरू आलो भएर आउँछन् । सम्झिन थाल्छ रामेश्वर, कलशे, धनमाया, कविते, विष्णुकुमारी, नरे, कैलाशे, नयने, काली, फुलवा, जंगे आदि आकृतिहरूलाई । कस्ता कस्ता भए होलान् ? को को आउँछन् होला ? उसको र धनमायाको नाम मिलेकैले जिस्काउँथे साथीहरुले । बाहिर रिसाएजस्तो गरे पनि काली काली, हिस्सी परेकी धनमाया मन पर्थी नि उसलाई पनि । लुकीलुकी हेर्थी नि धनमाया पनि । ओहो, कहाँ बिहे भयो होला उसको ? कस्ती भइहोली ? छोराछोरी कति भए होलान् ? कहिलेकाहीँ सम्झँदी हो कि ऊ पनि ? धनमायाकै कारण प्रतिद्वन्द्वी जस्तो बनेको नयने कहाँ होला ? एकपल्ट उसले नयनेको नाथ्रो फुटाइदिएको सम्झेर एक्लै मुसुक्क हाँस्छ । रुँदैरुँदै, बाहुलाले सिँगान पुछ्दै अलिपर पुगेपछि ढुंगाले हानेर भाग्याथियो नयने । कसो आँखा नफुटेको उसको । दाहिने आँखामाथिको खत छाम्छ ।

अनगिन्ती यादका लहरहरु तँछाडमछाड गर्दै आउँछन्, जान्छन् । साँच्चि को को आउँछन् होला है ? चालीस सालमा एस एल सी दिएका ९१ जनामा सबै त के आउँथे होला र ? मनमा तर्कनाहरु उठिरहन्छन् । आज पहिलो पटक छोराको फेसबुकसँग मनमनै प्रसन्न हुन्छ ऊ । वास्तवमै गज्जबको चीज रहेछ यो फेसबुक भन्ने त !

छोराले इस्त्री गरिदिएको सर्ट पाइन्ट लगाउँछ धनबहादुर । बिहेपछि मुश्किलले ३/४ पटक लगाएका जुत्ता पनि टलक्क पारिदिएछ छोराले । दुई जोर मोजा, दुबै फाटेका । ओल्टाइपल्टाइ हेर्छ । छोराले आफ्नो मोजा ल्याएर दिन्छ । छोरातिर हेरेर फिसिक्क मुस्कुराउँछ वेदना र धन्यवाद एकसाथ मिसाएर । बिहेको घडी पनि उहिल्यै बिग्रिहाल्यो, फेरि किन्न सकेको होइन । स्वयंवरमा ससुरालीले दिएको आठ आनाको औँठी पनि श्रीमती सुत्केरी हुँदा मासिएको, फेरि बनाउन सक्ने दिन कहिल्यै आएन । बल्लतल्ल १२ पास गरेको छोरोलाई अगाडि पढाउन सकेको थिएन । छोरीले १० मा पढ्दापढ्दै आफैँ बिहे गरी । धन्न अहिलेसम्म त ठीकै छ, रुँदै माइत आएकी छैन । विदेश जाने हठ लिएर बसेको थियो छोरो । विदेश पठाउन पनि पैसा नै चाहियो । तिर्ने बाटो नदेखेपछि न आफन्त, न छिमेकी कसैले पत्याउन्न रहेछन् । दुर्भाग्यवश छोरो रातो बाकसमा फर्कियो भने ऊमाथि गरिएको लगानी कसरी फिर्ता लिने ?

आज चाहिँ धनबहादुरका मनमा नौलो आशा पलाएको छ । आफन्त र इष्टमित्रले नपत्याएर के हुन्छ ? जसको कोही छैन, उसको भगवान सहारा हुन्छ भनेको यहीं रहेछ । त्यत्रो ठूलो मान्छे भइसकेर पनि दशैँ विदामा साथीभाइ सबै घर गाउँतिर भेला हुन्छन् भनेर शैलेन्द्रले भेटघाट कार्यक्रमको आयोजना गरेको छ । शैलेन्द्रलगायत अरु साथीहरुसँग सहयोग माग्ने निश्चयमा पुग्छ धनबहादुर । साथीभाइ भनेका साथीभाइ नै हुन् नि ! एक्लो शैलेन्द्रले मात्रै पनि सहयोग गर्न सक्छन् चाहे भने नत्र २/४ जना साथीहरुले मिलेर थोरैथोरै मात्र सहयोग गरे भने पनि छोराको विदेश जाने सपना पूरा हुने नै छ । गएको ३/४ महिनामा त ऋणपान कसो चुक्ता नगर्ला त ? त्यसपछि त हाम्रा पनि दिन फिर्लान् नि गाँठे ! आज मेरो गरिबीलाई उपहास गर्ने यी आफन्त र छिमेकीहरुलाई म पनि देखाउँला नि, एकपल्ट छोरो विदेश पस्न त पाओस् ।

मीठा तरंगमा तरंगिदै स्कुल पुग्छ धनबहादुर । स्कुल चौरको एक कुनामा पार्किंग गरिएका बाइक र गाडीका लस्करहरु देख्छ । सबैभन्दा ठूलो, चिल्लो र चम्किलो गाडीतिर हेर्दै लख काट्छ– ‘यो पक्कै पनि शैलेन्द्रको कार हुनुपर्छ । साथीहरुका चिल्ला गाडी र मोटरसाइकलहरुतिर नजर दौडाउँदै उनीहरुका भौतिक प्रगतिका बारेमा सोच्दै छोराले आइरन गरिदिएका आफ्ना बिहेका लुगातर्फ दृष्टि लगाउँछ । स्कुलसम्म पैदल आइपुग्दा धुलाम्य बाटोले गर्दा छोराले बिहान टल्काइदिएका जुत्ताको टलक पनि धमिलिइ सकेछ । कताकता हीनताभास हुन्छ, उत्सुकता सेलाए जस्तो हुन्छ । त्यतिबेलै एउटा बाइक पार्क गरेर त्यतै आउँदै गरेको सुन्दर जोडीमाथि आँखा ठोक्किन्छ । कैलाशे …….. ! आवाज घाँटीसम्म आएर रोकिन्छ । नजिकै आउँछ कैलाश जोडी ।
“तिमी …… धने होइनौ ?” आँखाबाट कालो चश्मा झिक्दै सोध्छ ऊ । “हो त …. ।” बडो मुश्किलले आवाज निस्किन्छ ।
“हैट, कस्तो बुढो देखिएको, चिन्नै नसकिने ! अनुहार पनि पूरै चाउरिएछ, हेर कपाल पनि पो सेतै भएछ त !” मेहन्दीले रंग्याएको आफ्नो कपाल मिलाउँदै भन्छ कैलाश केही उपेक्षित भावमा । त्यतिबेलै अर्को बाइकबाट अर्को जोडी उत्रिएर आउँछ । हँसिलो मुहारसाथ कैलाश त्यो जोडीको स्वागतार्थ अगाडि बढ्छ ।
“ओहो ! नयनजी, आइपुग्नुभयो ?” हात बढाउँछ कैलाश ।
“आइपुग्यौँ कैलाशजी ! कति धुलो हो बाटोमा ! कहिल्यै प्रगति नहुने भयो यो ठाउँको ।” जोसिलो पारामा हात मिलाउँदै धुलो बाटोसहित गाउँको उन्नति नभएको ‘दुखेसो’ पोख्छ नयन ।
“आ, नयनजी ! टेन्सन नलिनोस्, हामी सधैँ यहीँ बसिरहने पनि त होइनौँ । दुईचार दिनको कुरा न हो ।” तत्पश्चात आ–आफ्ना जीवन सहचरीहरुको परिचय तथा अभिवादन आदान प्रदान हुन्छ । चारैजना कार्यक्रम हलतिर बढ्छन् । अकस्मात पछाडि फर्किन्छ कैलाश– “नयनजी, यिनलाई चिन्नुभो ?” मुस्कान गहिरिन्छ ।
“ओहो, धने होइन ? कस्तो नचिनिने, बुढो मान्छेजस्तो भएछौ तिमी त ! बाइ द वे, मलाई त चिन्यौ होला, एक जमानाको प्रतिद्वन्द्वी थियौँ नि हामी, याद छ ?” गललल हाँस्छ, साथ दिन्छ कैलाश उस्तै हाँसोले अनि दुबैका अर्धाङ्गिनीहरुका मोहक मुस्कान पनि थपिन्छन् ।
“साँच्चि के नाम पो थियो तिम्री हिरोइनको ?” फेरि सोध्छ नयनसिंह उहीँ हाँसोसहित । दिमागमा चोर औँलो राख्दै सोचेको अभिनय गर्छ– “अँ, याद आयो, धनमाया ….. । कहाँ छिन् धनमाया हँ धनबहादुर ? तिमीले उनीसँगै बिहे गरेको हो ?” पुनः प्रश्न नयनको ।
मनमनै विचार गर्छ धनबहादुर– ‘मान्छे पढेर, सम्पत्ति कमाएर या उमेरले कहाँ ठूलो हुँदो रहेछ र ? बच्चा बेलामा जस्तो थियो, उस्तै त रहेछ नयनसिंह ।’ मुसुक्क मुस्काउँछ मात्र नयनतिर हेरेर ।
“ल जाऊँ, जाऊँ, शैलेन्द्रजीलाई भेट्नु छ यार, केही प्राइभेट कुरा गर्नु छ । “कैलाश पूर्णविराम दिन्छ कुराकानीलाई ।
“धनमायालाई पनि ल्याएको भए हुन्थ्यो नि धने, एक्लै आएछौ ।“ हाँस्दै भन्छ नयनसिंह र उसको जवाफको प्रतीक्षा नगरी चारैजना हलतिर लाग्छन् । सुस्त सुस्त पाइला चाल्दै धनबहादुर पनि पछि लाग्छ ।

“कसलाई खोज्नुभएको बाजे ?” ढोकामा खटिएको कर्मचारीको आवाज तीरजस्तै तिखो प्रतीत हुन्छ । नयनसिंह फनक्क पछि फर्किन्छ । अक्क न बक्क परेको धनबहादुरको फुस्रो अनुहारतिर हेर्दै कुटिल मुस्कानसाथ सुरक्षाकर्मीलाई भन्छ– “उसलाई नरोक्नु, भित्र पठाइदिनु ।”
अलि आश्चर्य मान्दै सुरक्षाकर्मी बाटो छोडिदिन्छ । लज्जा र हीनताबोधको भावनाले दबिएको धनबहादुर शिर झुकाएर बिस्तारै भित्र पस्छ र कतै नहेरी पछाडिको बेन्चमा गएर खुसुक्क बस्छ । बिहान यहाँ आउनु अगाडिको सारा उत्साह मरेर जान्छ । यसो एकपल्ट महँगा टाइसुटमा सजिएका पुरुष मित्र तथा गरगहनाले छपक्क छोपिएर नाक भाँच्चिने गरी अत्तर मग्मगाएका महिला मित्रहरुतिर सर्सर्ती नजर दौडाउँछ । हेर्दै जाँदा ऊभन्दा ठीक अघिल्लो बेन्चमा बसेकी महिलामाथि दृष्टि पर्छ जो पछाडि फर्किएर उसैलाई हेरिरहेकी हुन्छे । “धनमाया !” अकस्मात ओठबाट हर्षध्वनि फुत्कन्छ । धनमाया पछाडिको बेन्चमा आएर उसैसँग बस्छे । ओहो, सेतै फुलिछ धनमाया पनि । पहिलाको त्यो टम्म भरिलो शरीर खङ्ग्रङ्गै सुकेछ, अनुहारभरि चाउरी धर्साहरु देखिन थालेछन् ।
“के छ तिम्रो खबर ? निकै दुब्लाइछौ नि !”
“ठीकै छ धनबहादुर ! तिमी पनि त दुब्लाएछौ ।” टिठ्याउँदै भन्छे ऊ ।
“अँ……..।” यति मात्र भन्छ धनबहादुर ।

एकछिनपछि सोध्छ– “तिमीले कसरी थाहा पायौ यो जमघटका बारेमा ?”
“छोरीले भनेकी । फेसबुक हेरेर थाहा पाइछे ।”
“ए, ए, मलाई पनि छोराले भनेको ।” मौन हुन्छन् दुबै ।
भित्र उकुसमुकुस छ तर शब्द छैनन् । कुनै समयका एकै कोठाका सहपाठीहरुका गतिविधि नियाल्न थाल्छन् पछाडि बसेर ।

केहीबेरमा जंगे र राधेश्याम पनि जोडिन आउँछन् उनीहरुको समूहमा । अरु साथीहरु आ–आफैँमा मग्न देखिन्छन्, कोही मोबाइलमा, कोही गफगाफमा । जस्ताले त्यस्तैको सँगत र सामीप्यमा शान्ति र खुसी महसुस गर्दोरहेछ । अन्य साथीहरुबाट लगभग उपेक्षित ती चार जनाको एउटा समूह बनेको छ । उनीहरु पनि आफ्नै दुखसुखका कुराकानीमा हराउँछन् । कार्यक्रम सुरु हुन्छ । चालीस सालका ९१ विद्यार्थीहरुको नामावली लिएका रहेछन् शैलेन्द्रले स्कुल रजिस्टरबाट । उनी एक एक गर्दै नाम बोलाउन थाल्छन् । उपस्थित साथीहरु आफ्नो पालोमा अगाडि गएर आफ्नो बारेमा बोल्न थाल्छन् । वर्तमानको बसाइ, शैक्षिक योग्यता, पेशा, घरबार, बालबच्चा लगायतका कुराहरु । कसैकसैले पति या पत्नी त कसैले छोराछोरी पनि लिएर आएका छन् । प्राय जसो सबै आफू निकै उच्च ओहदामा बसेर देशको सेवा गरिरहेको कुरा सगौरव सुनाउँछन् । त्यत्रा ठूल्ठूला देशका ‘सेवक’हरुका सामु खेती किसानी गर्ने र हिलोमैलोमा रमाउने धनबहादुर र धनमायाहरुको के अस्तित्व तैपनि औपचारिकता पूरा गरिन्छ । उनीहरु पनि मसिनो स्वरमा आफ्नो ‘महत्वहीन’ परिचय दिन्छन् ।

मनमनै सोच्छ धनबहादुर– ‘सुकिला पोशाकवाला देश सेवकहरुका पेट भर्न घोटिएका खस्रा हातहरु र चर्को घाममा पिल्सिएर असमयै चाउरिएका छालाहरु हिजो पनि उपेक्षित नै थिए, आज पनि उपेक्षित नै त छन् ।’ उसलाई त्यहाँ आउनु नै गल्ती भए झैँ लाग्छ । फेरि सोच्छ– ‘पैसा कमाउना साथ सबै साथीहरु कैलाश र नयन जस्ता मात्रै त नहोलान् नि । एकपल्ट शैलेन्द्रसँग आफ्ना कुराहरु राख्नुपर्यो, जे त होला ।’
असीमित धनदौलत सँगै उचालिएको शैलेन्द्रको व्यक्तित्व चानचुने हुने त कुरै भएन । अरौटे, भरौटे र पछौटेका लस्करले सितिमिति कहाँ साथ छोड्नेवाला थिए र तर जसरी पनि धनबहादुरले कुरा राख्नु छ । उनलाई भेटिछाड्ने अठोट छ उसको । कुराकानीसँगै विभिन्न स्वादिष्ट व्यञ्जनको आनन्द लिन थाल्छन् साथीहरु । जीवनमै नदेखेका परिकारहरुले पनि आकृष्ट गर्न सक्तैनन् धनबहादुरलाई । कसोकसो शैलेन्द्रको नजिक पुग्छ तर वाक्य फुट्दैन । के भनेर सम्बोधन गरोस् ? शैलेन्द्रजी कसरी भन्नु त्यत्रो ठूलो मान्छेलाई ? सर भन्नुपर्ला । ….सर पनि कसरी भन्नु आफ्नो सहपाठीलाई ? बडो असमन्जसमा पर्छ ऊ, त्यतिबेलै शैलेन्द्र फर्किन्छन् ऊतिर ।
“केही भन्नु छ धनबहादुर ?” मुस्कुराएर सोध्छन् उनी । “ह…..ह…हजुर !” अत्तालिएको स्वरलाई सकभर नियन्त्रित गर्ने प्रयास गर्छ ऊ । शैलेन्द्रको शान्त मुस्कानले पनि केही शीतलता र बल प्रदान गर्छ ।
“छोरालाई बिदेश पठाउनु थियो ।” हठात् वाक्य फुत्कन्छ ।
“हँ ? छोराले कति पढेको छ धनबहादुर ?”
“१२ पास गर्यो यसपालि फस्ट डिभिजनमा ।” केही उत्साह थपिन्छ शैलेन्द्रले चासो लिएको देख्दा ।
“ओहो, फस्ट डिभिजन ? त्यति राम्रो पढाइ भएको छोराको पढाइ किन छुटाउँछौ धनबहादुर ? कम से कम मास्टर्स गराऊ, त्यसपछि नेपालमै पनि काम पाइहाल्छ नि उसले । विदेश नै गयो भने पनि अलि राम्रै देशमा जान सक्छ । छोराको पढाइ छुटाएर खाडी मुलुक पठाउन चाहन्छौ ? जीवनभरि छोरो पनि आफूजस्तै होस् भन्ने चाहन्छौ ? बरु छोराले मास्टर्स सकेपछि मलाई भन, म पनि सहयोग गरुँला नि ! लौ, मेरो कार्ड राख ।” निशब्द, निरुत्तर धनबहादुर चुपचाप कार्ड लिन्छ लाचार, असहाय आँखाहरुले शैलेन्द्रतिर हेर्दै ।

ती आँखाहरुमा विवशता छ, मनमा आँधीबेहरी छ । कसलाई मन लाग्दो हो आफ्ना सन्तानका कलिला सपना खाडीमा पोल्ने ? कति सजिलै भनिदिए शैलेन्द्रले छोरालाई अझै पढाउन भनेर ? अरे, छोरालाई मास्टर्स गराउन सक्ने उसको हैसियत भइदिएको भए आज आफ्नो स्वाभिमान बन्धक राखेर निहुरमुन्टी हुन्थ्यो होला र ऊ ? खै, शैलेन्द्रले नबुझेका हुन् या बुझ्न नचाहेका हुन् या त बुझेरै बुझ पचाएका हुन् । अझै भिख मागेर झर्न मन लाग्दैन उसलाई । आँखाअघि अँध्यारो छाउँछ, निराशाको निस्पट्ट अँध्यारो । अरु एक मिनेट त्यहाँ बसे आँखाहरुले पोल खोल्न सक्ने डर छ उसलाई । त्यो परचक्री भिडमा आफ्ना पीडाहरु बगाएर अरु गिर्नुभन्दा तुहिएका सपनासँगै बाँच्न मन्जुर छ उसलाई । त्यसैले शैलेन्द्रले दिएको जीवन ज्ञानसँग कुनै असहमति जनाउँदैन ऊ र उनले दिएको कार्ड गोजीमा राखेर चुपचाप बाहिरिन्छ । अरुले खासै महत्व दिँदैनन्, ऊ पनि कसैको वास्ता गर्दैन । स्कुल गेटनेर भेट हुन्छन् धनमायाका नबद्लिएका नयनहरु । सुकिला खोलभित्रका मैला मनहरुसँग वितृष्णा भरिएर ऊ पनि अघि नै बाहिर आएकी रहिछे ।

“तिमीलाई नै पर्खिरहेकी थिएँ, उकुसमुकुस भएर निस्केकी ।” भारी स्वरमा भन्छे धनमाया । रित्ता आँखाहरुले हेर्छ धनबहादुर केही नबोली ।
“तिनीहरुले हाम्रो कुरा बुझ्दैनन् धनबहादुर ! तिमीले कुरा नगरेकै भए राम्रो हुनेथियो ।” बिना कुनै औपचारिकता थप्छे ऊ ।
रोकिराखेको बाँध फुट्ला झैँ हुन्छ, नजर झुकाउँछ धनबहादुर, परेलीका कोषहरू भरिला हुन्छन् ।
“यहाँ आउनु अगाडि म पनि असाध्यै हर्षित थिएँ पुराना दिनहरु सम्झिएर तर समयसँगै सबै कुराहरु फेरिँदा रहेछन् धनबहादुर ! साथीहरुले धरातल बिर्सिसकेछन् । सुनेकी थिएँ आफन्तहरु बद्लिन सक्छन्, छरछिमेकीले साथ नदिन सक्छन् तर साथीभाइहरु कहिल्यै बद्लिँदैनन् । यो सब भ्रम मात्र रहेछ । अरुको त के कुरा, सधैँ टिफिन टाइममा मसँग मेरो घर गएर एउटै थालमा भुटेको भात खाने कविते पनि त्यत्रो परिवर्तन भइसकिछे । तिमी, म भनेका धुलो माटोमा रमाउने ‘नाथे’ किसान न पर्यौँ । उनीहरु जस्ता सुकिलामुकिला सहरीयाहरुसँग हामी सुहाउन्नौँ धनबहादुर ! तिमी पिर नगर, हाम्रा छोराछोरीका भाग्यमा जे छ, त्यही हुन्छ ।” सम्झाउँछे धनमाया नरम र तरल स्वरमा ।
बिझेको मनमा भिजेको स्वरले असर गरेरै होला धनबहादुरका आँखा स्वतः वहन थाल्छन् । शिर झुकाएर चुपचाप उभिरहन्छ । धनमायाका परेली पनि नरम हुन्छन् ।
“नरोऊ धनबहादुर ! यो दुनियाँ तिम्रो, हाम्रो मजबुरी र आँसुमा पग्लिँदैन । सम्झ, यो भेला एउटा सपना थियो । बरु हिँड, मेरो माइतीमा बसेर चिया पिऔँ । आज म यहीँ बसेर भोलि मात्र घर जान्छु । यहाँ तिमीलाई नै पर्खेर बसेकी थिएँ ।”
“होइन धनमाया, म घर जान्छु । खुसी लाग्यो कम्तीमा तिमी त उही र उस्तै रहिछ्यौ ।” मायालु आँखाहरुले हेर्दै यत्ति भन्छ ऊ र फटाफट हिँड्छ ।
स्नेहसिक्त आँखाहरुले निर्निमेष ऊ गएको बाटोतिर हेरिरहन्छे धनमाया । धनबहादुर ओझेल परेपछि खुइइ..य सुस्केरा हाल्छे अनि भिजेका नयनडिल पुछ्दै स्कुलमास्तिरको आफ्नो माइतीघरतिर लाग्छे ।

“ममी, ममी, ऊ बाबा आउँदै हुनुहुन्छ ।” बाटोतिर देखाउँदै भन्छ छोरो उत्साहित भएर ।
“हो र ? छिटै पो सकिएछ त भेटघाट कार्यक्रम ।” सिकुवामा निस्किएर उतै हेर्छे सुनाखरी पनि ।
“कति ढिलो हिँडेका हुन् तेरा बाबा ? आफूलाई कति हतार भइसक्यो कुरा सुन्न !” अधैर्य स्वर सुनाखरीको ।
दिनभरि जसो बाटोतिरै नजर ओछ्याइरहेछन् आमा छोरा । धनबहादुरले सपनाको पोको खोल्ने व्यग्र पर्खाइ दुबैको । घोसेमुन्टो लगाएको धनबहादुरले जति नै नआओस् भनेर इच्छाए पनि घर त आइपुग्छ नै । श्रीमती र छोराका आशालु आँखाहरुसँग आफ्ना राता आँखा जुधाउन असमर्थ धनबहादुर सरासर भित्रतिर लाग्छ । सुनाखरी कुरो बुझ्छे, केही सोध्दिन । केही नबोली घरभित्र पस्दै गरेको बाबुलाई पछाडिबाट आवाज दिन्छ छोरो– “बाबा, बाबा !” टक्क अडिन्छ धनबहादुर छोरातिर नफर्किकन । फेरि नबोली हिँड्छ । अलि परतिर पुगेपछि के सम्झिन्छ कुन्नि, फनक्क फर्केर छोरानिर आउँछ । छोराको हातको मुबाइल फुत्त तानेर जोडले भूईँमा बजार्छ, मुबाइल चकनाचुर हुन्छ । द्रुत गतिमा कोठामा पसेर ढ्याम्म ढोका लगाउँछ । हतप्रभ अनि सन्त्रस्त छोरो र श्रीमती कहिले भूईॅभरि छरिएका मुबाइलका टुक्राहरुतिर त कहिले धनबहादुर थुनिएको बन्द ढोकातिर हेरिरहन्छन् । बस् हेरिरहन्छन् ।

– दुर्गा वनवासी