लघुकथा: अमेल

“यस्तो अलाग्दो पनि गर्छन्?” – विजय एक्कासी चर्को बोल्यो।

“के भयो? के मिलेन?” – जुँगे आश्चर्य हुँदै प्रतिप्रश्न गर्यो।

“यो त मिलेन नी?” – विजयले भन्यो।

“किन मिलेन? उनीहरूको जात एउटै, वर्ग एउटै हो, राम्रै छ। हजुरहरू आफैले पनि विवाह गर्न भनेरै पठाएको हो।” – उजेली बोली।

“हो, हामीले जुँगेजीलाई विवाह गर्न पठाएका हौँ। त्यसका लागि हामीले उहाँलाई ऋणको व्यवस्था पनि मिलाइदिएका हौँ। तर..?” – विजय रोकियो।

“के तर? विवाह भयो, अब राम्रै हुन्छ। हामी सबैले उहाँलाई बधाई दिनुपर्छ, सुख, शान्ति र प्रगतिको लागि कामना गर्नुपर्छ।” – उजेली सबैको अनुहारतिर हेर्दै भन्छे।

“हजुरले किन बुझ्नु हुँदैन? महिला भएर पनि! जुँगेको त अहिले पचपन्न वर्षको उमेर छ अनि यीनी बाह्र वर्षकी नाबालिग।” – विजयले उजेलीलाई सम्झाउन खोज्यो।

“सानो पाले ठुलो हुन्छ। विवाह भइसकेकोलाई के गर्न सकिन्छ? आफ्नै साथी भएपछि त झिना–मसिना गल्ती ढाकछोप पो गर्नुपर्छ। हजुरले त बल्ल–बल्ल भएको विवाह पनि बिगार्न पो थाल्नु भयो त!” – उजेली विजयलाई हकार्दै भनी।

“गल्ती त आफ्नैले गरे पनि गल्ती नै हुन्छ। यस्तो विवाह जस्तो पनि लुकाएर लुक्छ त? हामीले त राम्रो सुझाव दिन खोजेको मात्र हो।” – विजयले भन्यो।

“चाहिँदैन हजुरको सुझाव, जस्तो भए पनि हामी व्यहोर्छौँ।” – उजेलीले भनी।

कुरा चलिरहेकै थियो, मानव अधिकारकर्मी र मिडिया पुग्यो।

“अब व्यहोर आफैँ!” – भन्दै विजय घरतिर लाग्यो।
०००
दाङ, घोराही १८