कविता: मलाई म मनपर्छ

मलाई म मनपर्छ,
म अनुत्तरित प्रश्नहरूको बगैंचा,
जहाँ मैले आफैंलाई खोज्छु,
र प्रत्येक उत्तरलाई फूलझैँ फुलाउँछु।

यो मौनता —
जसको प्रत्येक कम्पनमा
मेरा अनगिन्ती आवाजहरू लुकेका छन्।

म त्यो लाज लाग्दो, नदेखिने आँसु हुँ,
जो रातभरि खस्छ,
तर दिनको उज्यालोमा लुकेर
आफ्नै अस्तित्वलाई पुनः रच्न खोज्छ।

म आफैं एउटा कथा हुँ,
जसले आफैंलाई लेख्दै गएको छ —
हरेक घाउ मेरा अक्षर हुन्,
र हरेक आँसु, एक अमर कविता।

म कुनै अर्काको उज्यालो होइन,
मेरो आफ्नै अँध्यारो छ,
जसले मलाई जीवनभरि
आफ्नै रूपमा बल्न सिकाएको छ।

म आफैंसँग बाँच्छु,
आफैंमा मर्छु,
र फेरि आफ्नै खाकाबाट
नयाँ कथा बनेर उत्रन्छु।

यो अव्यक्त भावना —
समुद्रजस्तै शान्त देखिन्छ,
तर भित्रभित्रै आँधी बोकेको हुन्छ।

म कुनै पहाड होइन,
जो उचाइले गर्व गर्छ,
म त्यो खोँच हुँ,
जसले हरेक लहरलाई आफ्नो काखमा सुमसुम्याउँछ।

मेरो सपना, मेरो युद्ध —
जसले कुनै बाहिरी प्रमाण खोज्दैन,
किनकि म आफैं
मेरो संसारको साक्षी हुँ।

म समयको घडी होइन,
जो निरन्तर चलिरहन्छ,
म त्यो खस्रो क्षण हुँ,
जो एकैपटक अनन्त बन्छ।

म आफैं एउटा ब्रह्माण्ड हुँ,
जहाँ अनगिन्ती तारा छन्,
र प्रत्येक तारा — एक प्रश्न हो।

मलाई म मनपर्छ,
मेरो अस्तित्वको गहिराइ —
जसलाई केवल मैले मात्र नाप्न सक्छु,
र केवल मैले मात्र देख्न सक्छु।