लघुकथा: प्रतिप्रश्न

सानो छोराले एकदिन आमासँग दौडिँदै आएर सोध्यो, “मामु, मामु, बूढो भएपछि छोराले बाबुआमालाई गाली गर्नुपर्छ हो?”

छोरोको कुरा सुनेर आमा छक्क परिन्, “हैन, के भन्छ यो केटो?”

तर छोराको आँखामा गम्भीर जिज्ञासा थियो। उसले भन्यो, “अनि के त? बाबाले त सधैं हजुरआमालाई गाली गर्नुहुन्छ। अहिले पनि गाली गर्दै हुनुहुन्छ, जानु त हेर्न।”

भोलिपल्ट छोराले बाबासँग प्रश्न गर्‍यो, “बाबा, बूढो भएपछि मैलो लुगा लाउनुपर्छ हो?”

बाबाले केही नबुझी सोधे, “किन र बाबु?”

“हजुरआमा त सधैं गनाउने लुगा मात्रै लगाउनुहुन्छ। त्यसैले भनेको,” उसले सरल उत्तर दियो।

त्यसपछि उसले आमासँग फेरि सोध्यो, “मामु, बूढो भएपछि एक्लै बस्नुपर्छ हो?”

“हैन,” आमाले भनिन् तर अब भने छोराको प्रश्नहरूले थकाइ झल्किन थाल्यो। “आजकाल के साह्रो बाठो भएको यो केटो, नानाभाँतीका कुरा गरेर दिमाग खान थाल्यो।”

तर छोरोले तुरुन्तै भन्यो, “अनि के त? बिरामी हुँदा पनि हजुरआमा एक्लै बस्नुहुन्छ। तपाईंहरू उहाँको छेउमा जानुहुन्न। मलाई पनि जान दिनुहुन्न।”

केही दिनपछि फेरि छोराले आमासँग अर्को कुरा राख्यो, “मामु, म ठूलो भए पनि मेरो बिहे नगरिदिनु है।”

आमाले हाँस्दै सोधिन्, “आफैं ल्याउने हो?”

“हैन,” उसले छोटो उत्तर दियो।

“अनि के गर्ने त?” आमा छक परिन्।

“बिहे नै नगर्ने,” उसले निर्धक्क भन्यो।

“किन र छोरा?” आमा अझै अचम्ममा परिन्।

त्यतिखेर छोराको आँखामा सजल भाव थियो। उसले आँखा नझिम्काई भन्यो, “बिहे गरेपछि मेरा छोराछोरीले पनि हजुरआमालाई तपाईंहरूले जस्तै हेला गरे भने के गर्ने नि?”

गंगा खड्का
बूढानीलकण्ठ, काठमाडौं