बालकथा: ठूलो बन्ने रहर

गोलबजार गाउँका सबै बच्चाहरू राजु र मनुका साथी थिए। राजु बुद्धिमान थियो, सधैं पढाइमा अगाडि। मनु चाहिँ रमाइलो गर्न मन पराउने र हठी स्वभावको। ऊ सधैं आफूलाई ठूलो देखाउन चाहन्थ्यो।

“जब म ठूलो हुन्छु, तब सबैले मलाई मान्छन्!” मनु भन्थ्यो।

“तर ठूलो बन्न मेहनत पनि त गर्नुपर्छ!” राजु सम्झाउँथ्यो।

“छुट्टै मेहनत किन गर्नु? म जति ठूलो देखिन्छु, उति नै सबैले सम्मान गर्छन्!”

०००

एक दिन गाउँमा रमाइलो मेला लाग्यो। मेलामा ठूलाठूला हात्ती, घोडा र पालखीहरू थिए। मनुले टाढैबाट एउटा शाही पालखी देख्यो। पालखीजस्तो ठूलो केही देखेर ऊ खुब अचम्मित भयो।

“राजु! मलाई पनि यस्तै पालखी चढ्न मन छ!”

राजुले हाँस्दै भन्यो, “तर त्यो पालखी आफैं हिँड्दैन नि! चार जना मानिसले बोकेको छ।”

“म त ठूलो मान्छे बन्ने हो, अरूले मलाई बोकेर हिँड्ने छन्!” मनुले गर्वले भन्यो।

“ठूलो मान्छे बन्न त ठूलै मन पनि चाहिन्छ।” राजुले सम्झायो।

तर मनुलाई त्यो कुरा मन परेन। उसले मनमनै सोच्यो, “कसरी ठूलो देखिने होला?”

०००

मनुले घर पुगेर आफ्ना सबै लुगा भेला पार्यो र आफ्नै घरको ठूलो ओछ्यानको बाकसमा चढ्यो। उसले आफूलाई ठूलो बनाउन शरीरमा धेरै लुगा लगायो। टोपी लगायो, खुट्टामा बुट लगायो। ऊ निकै फुर्तिलो देखिन्थ्यो।

“अब त म ठूलै देखिन्छु!” उसले खुसी हुँदै ऐनामा हेऱ्यो।

तर केहीबेरमै उसलाई अप्ठ्यारो लाग्न थाल्यो। शरीरमा लगाएका अटेसमटेस लुगाले हिँड्नै गाह्रो भयो। खुट्टा बुटमा अड्कियो। टोपी आँखासम्म झर्‍यो। उभिनै गाह्रो भयो।

“ए, राजु! मलाई सहयोग गर!”

राजु हाँस्दै आयो, “तिमी बाहिरबाट ठूलै देखियौ, तर भित्र त उस्तै छौ, होइन?”

मनुले सम्झियो, “साँचै! बाहिर ठूलो देखिँदैमा ठूलो भइँदैन रहेछ!”

०००

त्यस दिनपछि मनुले आफ्नो सोच बदल्यो। अब उसले पढाइमा मन लगाउन थाल्यो, साथीहरूसँग असल व्यवहार गर्न थाल्यो।

“अब म ठूला काम गरेर ठूलो बन्नेछु, बाहिर ठूलो देखिएर होइन!”

राजुले हाँस्दै भन्यो, “अब तिमी साँच्चै ठूलो बन्न लाग्यौ!”

०००
श्री जनता (प्राविधिक) मावि, गोलबजार – ४, सिरहा मोबाइल नम्बर – ९८४२८२९२०६ । वसन्त पञ्चमी ।