संस्मरण: कथाकार शुषमा चित्रकारप्रति – २ | हाम्रो कथाघर

नरिसाउने हैन, रिसाउँछिन् आमा !

कथाकार शुषमा चित्रकारलाई मैले पुलकित हुँदै सुनाएँ, “दिदी, मैले आमाप्रति समर्पित गरेर अनेकौँ कविताहरू लेखेको छु । भावी दिनमा कृतिको रूपमा प्रकाशन गर्ने सोचमा छु ।”

उहाँले पनि मलाई पुलकित हुँदै सुनाउनुभयो, “बधाई छ भाइ । सङ्ग्रह निकाल्दै हुनुहुन्छ, त्यो पनि शब्दहरू आमाप्रति समर्पित गरेर । खुसी लाग्यो । शुभकामना, छिट्टै निस्कियोस् ।”

उहाँले मलाई शुभकामना दिँदै गर्नुहुँदा, ‘आमा’प्रति समर्पित उहाँकै एउटा कवितालाई पनि पक्रिइहालेँ–

‘नरिसाउने हैन, रिसाउँछिन् आमा !
तर, चिसोमा जमेका सेता तुषारा
बिहानी घामको न्यानोले
पग्लेसरि
सन्तानका लागि
एकैछिनमा पग्लिहाल्छ
उनको कोमल मन ।’

पुराना याद

एकताका कथाकार शुषमाले फेसबुकमा नियमित रूपमा स्केचसहित हाइकुहरू पोस्ट गर्दै आइरहनुभएको थियो ।

यो उहाँको एउटा साहित्यिक अभियान जस्तै थियो ।

मैले पनि नियमित रूपमा उहाँका हाइकुहरू फेसबुकमै पढ्दै आइरहेको थिएँ । उहाँका हाइकुहरू मलाई मन पर्थ्यो, खुब मन पर्थ्यो ।

जस्तै:

यादको कुची
बादलको क्यान्भास
आकृति तिम्रो ।

भिज्यो सडक
मनभित्रको गर्मी
पुराना याद ।

अँध्यारो रात
जूनको टहटह
तिम्रो नियास्रो ।

भिज्यो सडक
कमलो मन तिम्रो
किन रुझेन ?

‘थाहा’ त थियो
ठम्याउन सकिनँ
ठेगाना तिम्रो ।

छोटा कविता

कथाकार शुषमाको अफिस म कार्यरत अफिस नजिकै थियो । त्यसैले पनि उहाँसँग भेट्न मलाई सहज हुन्थ्यो ।

बेलाबेलामा उहाँ र म भेटिरहन्थ्यौँ । भेटका क्रममा, प्रायजसो कविताकै विषयमा बोल्थ्यौँ ।

उहाँले एक दिन मैले लेखेका संस्मरणहरूको विषयमा टिप्पणी गर्नुभयो, “साह्रै राम्रो लेख्नुभयो भाइ । तपाईँको भाषाशैली मीठो छ । तपाईँको छोटा कविताका पनि आफ्नै विशेषता छन् । सिर्जना गर्दै रहनुहोला । तपाईँको कविताहरू हेरेर मैले पनि केही छोटा कविता लेखेकी छु ।”

एउटा किताब जस्तै

संस्मरण लेख्ने क्रममा आँखा रसाएर आउँथ्यो ।

‘दादा, तिमी किन रोएको ? नरुनू, म छु …’ शीर्षक संस्मरण लेख्ने बेलामा पनि त्यस्तै भयो ।

‘हाम्रो कथाघर डटकम’मा प्रकाशित ‘दादा, तिमी किन रोएको ? नरुनू, म छु …’ शीर्षक संस्मरण पढेर कथाकार शुषमाले यस्तो प्रतिक्रिया दिनुभयो, “प्लिक्सीको अवसानपछिको संस्मरण कथा जस्तै छ । हुन त, हरेक व्यक्तिको व्यतीत भइसकेको समय आफैँमा एउटा किताब जस्तै हुन्छ । जसलाई पढेर बन्द गरिसके पनि कुनै न कुनै क्षणहरूमा त्यसका पृष्ठहरू घरिघरि पल्टिरहन्छन् ।”

मैले केही सुनाउन नपाउँदै उहाँले फेरि सुनाउनुभयो, “मानसिक वार्ड, मानसिक बिरामी, अहिले पनि धेरैका लागि केही शब्द हुन् – साझा गर्न अप्ठ्यारो, असहज लाग्ने कुरा । साझा गरे पनि धेरैका अन्तःकरणले छुन नसक्ने कुरा । शरीरको घाउ सबैले देख्न सक्छन् । तर, धेरैले नदेख्ने अबोध मनभित्र प्लिक्सीको गुमाएको चोट लुकाएका अक्कलको त्यो पीडा बिरामी बनेर जब मानसिक वार्डमा पोखियो । अनुमान गर्न सक्छु – अक्कललाई, उनको परिवारलाई कति भारी थियो होला ! ती पल र पीडालाई उनले प्रेरणा बनाए र यसैबाट उनको पहिचान बनेको छ ।”

नर्सहरूको मायालु व्यवहार

अस्पतालमा भर्ना भएर बस्दा पनि म नर्सहरूकै संरक्षणमा कविता लेखिरहन्थेँ, पुस्तक पढिरहन्थेँ । यसै क्रममा ‘नर्स’ (शृङ्खला कविता सङ्ग्रह) को जन्म भएको थियो – अस्पतालकै बेडबाट !

‘नर्स’ (शृङ्खला कविता सङ्ग्रह) प्रकाशोन्मुख छ । यो कृति तीनवटा भाषामा तयारी अवस्थामा छ – नेपाली, तामाङ र अङ्ग्रेजी भाषामा । मूल नेपालीबाट तामाङ भाषामा अनुवाद कवि तथा मातृभाषा अभियन्ता एकिना अगाध र अङ्ग्रेजी भाषामा अनुवाद कवि तथा अनुवादक चन्द्रबहादुर लामाले गर्नुभएको छ ।

यसै ‘नर्स’ कृतिबारे कथाकार शुषमाले आफ्नो धारणा मिहीन ढङ्गले राख्नुभएको थियो, “नर्सहरूलाई पढेँ । बिरामीलाई निको पार्ने औषधि सँगसँगै नर्सहरूको मायालु व्यवहार पनि हो भन्ने कुरा राम्ररी व्यक्त गर्नुभएको छ ।”